9. Higueruela naar Chinchilla de Monte Aragón.29 km.

Dag 9. Route vanaf Higueruela.  De ijzige wind.

Al vroeg is de beiaardier van het dorp zijn bed uitgestapt en heeft plaatsgenomen achter het orgel in de kerk. Vrolijk klinken zijn klanken door het kleine dorp wat nog in diepe rust is. Het is half zeven en wij mogen tot zeven uur meegenieten van zijn nieuwe compositie. Het is nog schemerig als we de gordijnen openen. Oeps, het is ander weer, bewolkt en minder warm. De pijpen gaan weer aan de afritsbroek. Als we rond half acht het dorp verlaten zijn bij de meeste huizen de luiken nog toe en de straatlantaarn brandt nog. Direct bij de laatste huizen, waar de familie 'poes' zich schuilhoudt onder de stoel,

begint er een harde ijzige wind op te steken die ons de gehele dag zal omgeven. Brr. De muts gaat op, de wanten komen uit de rugzak en diep in onze jas gedoken gaan we op pad. Tijdens deze tocht komen we in ieder geval rond 11km door een dorpje waar een café/ bar moet zijn. Daar is onze blik op gericht. Tussen de velden door zie je ongeveer om de 10 km een kleine finca waar schapenboeren hun bedrijf hebben. Als we een finca willen passeren wachten ons de schaapshonden op. Zij kondigen luid blaffend ons bezoek aan. Gelukkig is de boer attent en roept zijn honden naar zich toe. De opgezochte stenen laat ik vallen en George zijn dazer kan in zijn rugzak blijven. Wij groeten hartelijk en de woorden 'gracias'  klinken meerdere malen uit ons mond. Inmiddels begint de lucht behoorlijk donker te worden en we vrezen dat we het vandaag niet droog zullen houden. Gelukkig komt na 2 uur wandelen de bar Martin, in het dorpje Hoya Gonzalo gelegen op 950 m, in zicht. We duiken de bar in en worden heerlijk verrast. De kachel brandt, de koffie is nog lekkerder dan anders en ook een boccadilla con gueso smaakt geweldig.  Als we na een half uur onze tocht voorzetten is de lucht opgeklaard, alleen de ijzige harde wind blijft om ons heen blazen. Even buiten het dorpje is een oude baas zijn veldje aan het bewerken

en vindt het gezellig als wij een praatje met hem maken. In de velden om ons heen zien we nu kleine schuilhutjes - chozo-  voor de schaapherders staan. De schaapsherder zie je af en toe nog bij zijn schapen lopen, echter tegenwoordig zoekt hij met zijn auto de kudde. Bij de kudden lopen altijd wel meerdere schaapshonden.

Inmiddels lopen wij stevig door. Voorlopig is er niets te zien en op de kale glooiende vlaktes staan af en toe een aantal stevige bomen bij elkaar. Onze route is niet verkeerd. De gehele route lopen we over een leempad met keien die nu kurkdroog is. Bij een finca vult de boer zijn waterkannen die hij uit een bron omhoog pompt.

Als we in de omgeving van Chinchilla komen zie je in de rotsen grote uitgehakte gaten. Deze werden vroeger gebruikt voor bewoning en als voorrraadschuur. Als we bijna een hongerklap krijgen vinden we nog een stukje chocolade in de rugzak. Met nog twee heuvelachtige klimkilometers te gaan komen we aan in Chinchilla. In een hostal aan de weg vinden we een plekje om te overnachten. Helemaal prima. Voor €35.00. We blijven verder binnen, terwijl we de wind rondom ons kamertje horen gieren.

8. Alpera naar Higueruela 21km.

Dag 8. Woensdag 30 maart. De route naar Higueruela.     De bizarre ontdekking.

Het restaurant van hotel el Cazador heeft vandaag een rustdag. Tja, dat is nou erg jammer voor ons. Niets geen lekkers en ook geen cafeïne om de wandelstart goed te beginnen. Het brood van de vorige dag soppen we met water naar binnen. We hebben het trouwens vannacht bokkoud gehad ondanks de deken. We verblijven inmiddels op 850m en 's nachts is dit goed merkbaar. Als we buiten komen schijnt het zonnetje, we hebben stoer de korte broek aan ook al is het nog erg fris. We willen tenslotte toch bruine benen!  In het dorp komt de bevolking tot leven. De houten, soort luxaflex, luiken gaan omhoog. De vernieuwde route is voor het dorp opgehouden en via de enige weg die het dorp uitgaat lopen wij nu onze route. Vandaag gaan we 19 km over een, zoals beschreven, rustige weg. Na het dorp strekken de wijnvelden zich voor ons uit en met alleen een strakke weg voor ons zetten we onze blik op 'nul' en stappen kordaat door. Als we een zandweggetje zien gaan we daar lopen. Het loopt niet gemakkelijk. Het is nog maar kortgeleden gedeeltelijk platgewalst. Tot onze stomme verbazing zien we vele menselijke botresten. Wij laten onze anatomie er even op los.

Kleine gebroken schedels, bovenbenen, heupscharnier, armdelen etc. Jammer we zijn geen archeologen en kunnen niet in -schatten hoe oud deze botresten zijn. We zijn er inmiddels wel achter dat we over oude grafheuvels lopen.

Br.. Wel bizar. We gaan toch weer op de weg lopen. Al mijmerend laten we onze gedachten hier nog eens over gaan. We vinden het vreemd dat ze het gebied niet hebben afgezet. Geen bord, geen hek, iedereen kan erbij! We kijken maar weer om ons heen en zien nog steeds grote oranje vlaktes. Af en toe passeert ons een auto en geen enkel bestuurder heeft medelijden met ons. Ze rijden stug door. Halverwege vlijen we ons in het dorre gras. We doen de schoenen uit en laten de voeten ook meegenieten van deze enorme vrijheid van natuur en absolute stilte. De meegebrachte bananen smaken goed.

Na de lange eenzame route,vergezeld van konijntjes en met alleen nog een dode vos hebben gezien langs de weg, komt de laatste kilometerpaal in zicht. En verrassend nog steeds geen dorp in zicht? Is het er wel, niet weggevaagd, lopen we wel goed? Pff. Na ons laatste klimmetje ligt het dorpje dicht tegen de heuvel. We zijn bijna gearriveerd in Higueruela. Het dorpje ligt op 1030m. Het is nog vroeg als we aankomen. We zoeken Hostal La Posada, waar we gaan overnachten. We doen het niet voor minder. Natuurlijk zijn er kamers vrij. We zijn opnieuw de enigen en op de tweede verdieping is plaats. Je snapt niet waarom ze ons de laatste meters nog laten 'traplijden'.  Na de douche, het wasje even uithangen op het balkonnetje, doen we een klein tukje en als we voor ons menu del Dia gaan, zijn behalve de restaurants, de luiken in het dorp toe.

Waar op de route Via de la Plata vele dorpjes de huizen spierwit zijn, zijn deze hier geel,oranje of groen van kleur en de ramen en deuren worden afgeschermd met houten luiken. Inmiddels is de zon verdwenen. Hopelijk zien we deze morgen weer.

7. Almansa naar Alpera. 23 km.

Dag 7. De route vanaf Almansa.     Dwars door de Sierra de Mugrón.

Banaan en brood als ontbijt met nog een kopje koffie op de hoek van de straat en wij wandelen goed gemutst het dorp uit. De lucht is strakblauw, de wind gezakt en ongelofelijk maar waar, de vermoeide voeten hebben er weer zin in. Het nachtje bij de nonnen heeft ons goed gedaan. Uit het dorp lopen we naar de 'tafelberg'.

Het gebied is mooi. We lopen op een plateau, wat mooie vergezichten geeft en langs de rozemarijn- en tijmstruiken. De konijntjes dartelen om ons heen en de leeuwerikken fluiten er lustig op los.

Na ruim 10 km laten we dit mooie stuk achter ons en lopen langs een spoorlijn met enige beplanting. Nergens schaduw. Aan de andere kant staan de zeer kortgewiekte wijnranken. Al mijmerend denken we regelmatig; " Je moet er toch echt niet aan denken dat je hier in de zomer gaat wandelen".  Het is volgens ons VERSCHRIKKELIJK om hier in de hitte hier dwars door de La Mancha te gaan wandelen. Nergens schaduw. Pfff... Dat is nog eens 'Lijden'. Overal waar je nu om je heen kijkt zie je windmolens, grote oranje gekleurde velden, wijnranken, groen struikgewas en af en toe een grote finca ( boerderij) die er niet erg bedrijvig uitzien. Na twee en half uur wandelen rusten wij uit op een paar keien die langs de route liggen en laten het brood prima smaken. Even wegspoelen met wat water en de koffie denken we erbij.

Als we het gehuchtje Carrascal voorbij zijn, slaan we rechtsaf naar het dorpje Alpera. Dit stukje van de route is nieuw. Ze laten je nu via dit dorp lopen om de lange route van 42 km in tweeën te kunnen afleggen. Hier zijn wij dikke voorstanders van. We zien het dorpje voor ons liggen en deze keer geen extra lussen om het dorpje te bereiken. In het begin van het dorp zien we een hostal/restaurant en de voeten gaan direct die kant op. Het is klaar voor vandaag. Na het eten nog een heerlijk namiddag in de zon. We hebben inmiddels de provincie Valencia verlaten en bevinden ons nu in de Castilla- La Mancha.

6. La Font de la Fuguera naar Almansa 29 km.

Dag 6; maandag 28 maart. De route vanaf La Fonte de la Figuera.

De wind heeft vandaag vrij spel.
Gisterenavond twee matrassen op de grond in de keuken neergelegd. Er lag nog een propere deken en deze op de beide matrassen gelegd. Wij kruipen in de dunne slaapzakken en nu maar proberen om in slaap te komen. De luiken zijn toe. Al snel klinkt er een trippelend  geluid die klinkt als ongewenst huisbezoek. George grijpt naar zijn petslerlamp en zet het lampje aan, gericht op?.. Brr... Het zal toch niet waar zijn, muizen in de kleine herberg? We denken allebei dat de muizen zijn gearriveerd en zij op zoek gaan naar de etensresten die door anderen zijn achter gelaten. Echter niets te zien, waar komt het geluid dan vandaan? Na enig onderzoek komen we erachter dat de klep van de afzuigkap de boosdoener is. Deze achtervolgt ons de hele nacht. Als we na een onrustige nacht wakker schrikken is de dag al volop begonnen. De biologische klok van ons is nog niet afgestemd op de zomertijd. Rond 9.00 melden we ons in het café, op het plein. Het is hier al druk. De wijn en het bier vloeien er al rijkelijk. Ook fietsers zitten er niet mee om al zo vroeg een fles wijn naar binnen te werken. Wij houden bij toast en koffie. De bakker is al open en wij slaan genoeg proviand in. Rond 9.30 op pad.

Het is fris en de wind blaast er flink over. We verlaten het dorp langs een mooi aangelegd park langs een gorge met oude opgravingen, waarboven langs er nu ook een nieuwe weg wordt aangelegd. Vandaag komen we de hele route niets, maar dan ook niets tegen. Al snel laten de eindeloze vlaktes zich weer zien. We klimmen eerst een stuk door het bos en daarna blijft het glooiend lopen over zeer eenzame wegen.

Het pad loopt grotendeels tussen twee nieuw aangelegde wegen door. De wind is vandaag onze 'dwarsligger'. We hebben de wind pal tegen en een luw plekje om even te zitten is er niet. Zowaar een kunstwerk langs de route. Helaas is de tekst onleesbaar geworden door de zonnestralen. We lopen door. Af en toe passeren ons mountainbikers en zowaar komen we een wandelaar tegen. Een Italiaanse dame die hier in de omgeving dagwandelingen aan het maken is. Als we de laatste heuvel over zijn zien we het dorp Almansa tegen de bergrand liggen met als richtpunt het Arabisch gerestaureerd kasteel uit de 15e eeuw.

Na goed anderhalf uur lopen komen we moe gestreden aan. In het gemeentehuis, wat gevestigd is in een mooi Palacio, de los Condos de Cirat,

vragen we de weg naar het kleine klooster. We gaan een nachtje bij de nonnen slapen. Het klooster is gevestigd midden in het dorp, tussen de andere huizen en vanaf de buitenkant niet zichtbaar.Als we aanbellen bij de nonnen en we vragen naar een slaaplek zijn we welkom. Via de achterkant komen we het klooster binnen. Een vriendelijke non op leeftijd helpt ons. Nadat we aan haar een donativo hebben betaald brengt ze ons naar een kamer.
Een privé kamertje met douche en toilet. Te veel luxe voor deze overnachting. Niets geen ' lijden'.  Verder krijgen we hier niets. Alleen een slaapplek. Tegen de avond zijn er nog een paar winkels open en slaan we ons proviand voor morgen in. Het wordt een rustig nachtje bij de nonnen. We zetten de wekker op 08.00.

5. Moixent naar La Font de la Figuera: 18 km.

Dag 5: route vanaf Moixent.  Dwars door de heuvels.

Het is zomertijd. We zijn al vroeg op en het ontbijt staat voor ons klaar. Lekkere zoeternij en natuurlijk ontbreekt de toast niet. Helaas wel het 'paasei'.  El Señor biedt aan om ons met de auto naar de route te brengen. Dat laten we niet aan ons voorbij gaan, ondanks dat we vandaag niet zoveel kilometers hoeven te lopen.  Gisteren hebben we behoorlijk moeten zoeken naar hotel Makasa, wat bijna 2 kilometer buiten het dorp op een nieuw industriegebied ligt. Echter het was meer dan de moeite waard, een mooie luxe overnachting waar het ons aan niets ontbrak. Om 9.00 worden we buiten Moixent

afgezet en na een kort stukje asfalt lopen we een bospad in. Zowaar beginnen we te klimmen, een goede warming up tussen de olijfbomen en de cypresbomen. De wind blaast flink door de bomen en het zonnetje doet een poging, maar de bewolking wint het vandaag. De route strekt zich weids voor ons uit.

Het ziet er erg kaal en dor uit. De citrusplantages hebben we achter ons gelaten. Nu olijfbomen, veel kortgewiekte wijnvelden en af en toe staan er nog fruitbomen met hun bloesems te pronken.Vandaag zullen we geen enkel dorp passeren. Op zich geen probleem, we hebben een goed ontbijt gehad en maar 18 km lopen dat moet toch voor ons een makkie zijn.

Het is belangrijk dat we vanaf nu goed het routeboekje lezen, omdat we hebben gelezen dat er de komende dagen weinig tot geen dorpjes tussen de geplande routes liggen. De wind steekt behoorlijk op en het voelt fris aan. Inmiddels lopen we op ruim 400m boven zeeniveau. We besluiten om een shirt met lange mouwen aan te trekken. Vandaag de eerste dag dat we heuveltje op, heuveltje af gaan en over opgedroogde kleipaden lopen. Een verademing na al het asfalt.  Het dorpje La Font de la Figuera laat zich al snel zien, echter na diverse heuvels en meerdere lussen lopen, bereiken we het dorpje. We lopen direct naar het plaatselijke café op de plaza Mayor voor ons bakkie koffie.

Het is er rond 12.00 erg druk in het café. We vinden een plek tussen de dorpsbewoners. Aan de cafébaas vragen we of hij de herberg weet. Hij zegt, dat we ons bij de politie moeten melden en die zullen ons verder helpen. Als we bij de kleine politiepost aankomen is deze gesloten ook op ons telefoneren wordt niet gereageerd. Tja, het is zondag en rustdag? We gaan zelf op zoek naar de herberg die we na enig navraag aan de rand van het dorp bij een oude gerestaureerde wasplaats vinden. Natuurlijk is de herberg op slot. Weer terug naar het bureau en tot onze verrassing is deze nu open.

We krijgen een sleutel mee en laten een stempel in ons boekje zetten. Aangekomen in de kleine herberg is het wel even slikken. Hmm.. Niet zeuren, het is tenslotte gratis. Van de luxe overnachtingen naar een -4 🌟. Het bestaat uit twee kleine kamers met betonnen bedvormen waarop zeer smoezelige matrassen liggen die te groot zijn voor de betonnen bodem. Niets geen lattenbodem! Als je niet oppast val je vannacht naast het matras of plof je op de grond. Enfin, dat is van latere zorg. Eerst maar een douche. Deze is warm en daarna hangen we ons wasje op een rekje in het keukentje. Ik poets de wastafel schoon, George wopt de vloer en voila ons privé onderkomen wordt al proper. Vanavond zien we wel hoe diep we in onze slaapzak kruipen. Terug naar het dorp vinden we een restaurant die onze magen weer vult. Op de TV hier in Spanje is het overlijden van Johan Cruyff nog steeds voorpagina nieuws. Het Camp Nou in Barcelaona is één grote bloemenzee in de kleuren rood en geel. We maken nog een wandeling door het dorpje, genieten nog van de zon bij ons privé herbergje en daarna  blijven we nog een poosje hangen in het restaurant en lezen een boek.

4. Xàtiva naar Moixent 30 km.

Dag 4. Zaterdag 26 maart. Tussen twee heuvelruggen.

Als we laat, het is al half tien geweest, door de nauwe straatjes van Xátiva lopen is het er nog stil. De Cathedraal

is al open en men is er de 'pasos' aan het afbreken. Het zijn de tafelvormige constructies waarop scènes uit het lijden van Christus zijn geplaatst.  De mooie bloemstukken worden naar de Cathedraal gebracht. En het is tevens einde van de Paasweek.

De bewoners hebben even genoeg feest gehad de afgelopen  weken. De week voor Semana Santa was er het feest van Fallas, een groot bloemenfeest met aangekleede poppen en ook diverse optochten.  Op Paaszaterdag bemerk je niets van Pasen, behalve dat de mensen vrij zijn en weekend vieren. In het stadje zijn gelukkig een paar winkeltjes open en kunnen we wat proviand inslaan. Het is opnieuw een zonnige dag. Door een citrusveld lopen we naar Canals,

een vrij grote stad. Als we de stad verlaten lopen we door eindeloze citrusvelden die een beetje worden afgewisseld met olijfbomen.

Over de omgeving mogen we niet klagen. We wandelen tussen twee heuvelruggen. De Sierra dè Enguera en de Sierra Grossa. De route verloopt glooiend. In het routeboekje wordt ervoor gewaarschuwd dat deze route diverse natte oversteekplaatsen kent bij regenachtig weer. Wat een mazzel hebben wij, het water staat super laag en alle doorsteken gaan we zonder problemen over. Heerlijk daar houden we van. Het is alleen erg jammer dat we steeds op het asfalt lopen. Daar zijn de voetjes met dit warme weer niet zo blij mee. Nadat we het stadje  Canals hebben verlaten hebben blijkt dat we ons routeboekje niet goed hebben gelezen. Als we 15 km hebben gewandeld en de weg blijft zich maar eindeloos voor ons uitstrekken zonder een dorpje in het zicht beginnen we te twijfelen of we iets over het hoofd hebben gezien.

En ja hoor, al een beetje last van een zonnesteek. Na Canals is het 13 km lopen voordat er weer een dorp in zicht komt. We waren de afgelopen dagen teveel verwend dat er met regelmaat wel een dorpje op ons pad kwam. Als we reeds 20 km gelopen hebben en er al twee pauzes op hebben zitten, kan ik de verleiding niet weerstaan om toch twee grote sinasappels te plukken. De baas zal ze vast niet missen en wij nuttigen ieder stukje alsof het onze laatste 'maaltijd' van vandaag is. We besluiten dat we in de eerstvolgende plaats een restaurant zoeken en daar ons menu del Dia nemen, want de klok tikt door en wij zijn het effe helemaal zat. In de warmte lopen en met bagage daar moeten we erg aan wennen. We zijn eerder moe. In Vallada vinden we een restaurant. El Señor bedient ons van een degelijke maaltijd, aardappelsoep met kip en inktvis met groente als hoofdgerecht. Na een uur gaan wij weer monter op stap. Nog maar 8 km resten ons tot aan Moixent.

Rond vijf uur hebben we buiten de stad ons gereserveerde hotel Makasa gevonden.  Een prachtige accomodatie waar we de enige gasten zijn. De afgelopen dagen hadden we ons echt geen zorgen te maken in deze omgeving. Er is plek genoeg in de hotels en wandelaars die richting Santiago lopen, die hebben we nog niet gezien. Wij worden wel regelmatig aangesproken of we naar Santiaogo De C. gaan. De reacties zijn enerzijds heel verbaasd en enthousiast en anderzijds kijkt men hoofdschuddend naar ons en wenst ons 'bon Camino'.  Na vier mooie overnachtingen en met het ingaan van de zomertijd gaan we waarschijnlijk morgen onze eerste herberg bezoeken. Op naar het volgende avontuur.

3. Alzira naar Xátiva 27 km.

Dag 3; vrijdag 25 maart. Route vanaf Alzira door de citrusplantages. Goede vrijdag.

Zonnig en al drie dagen citrusplantages.
Vanmorgen in het hotel verrast met een heerlijk gevuld ontbijt.

Als we de stad verlaten zijn ze druk bezig om langs de processieroute veel stoelen te plaatsen. Gisterenavond na 22.00 was er nog een optocht in de straten rondom het hotel. Diverse groepen in wit,rood

of zwart gekleed lopen met kappen op

en met veel trommelgeroffel kondigen zij hun komst aan. Soms dragen ze een Mariabeeld, een kruis of meerdere beelden op een draagbaar. Vandaag zal de laatste processiedag zijn van de Semana Santa. Misschien dat we er in Xátiva nog getuigen van zijn. Eerst weer op pad. Het is opnieuw prachtig weer en zelfs warmer dan gisteren. Als we de stad achter ons laten lopen we al snel door de citrusvelden en dit beeld zal vandaag niet veranderen. Als we bij een dorpje komen gaan we eerst langs wat industrie, hoofdzakelijk sapfabrieken, daarna door het dorp. Na het verlaten van het dorp weer citrusvelden. De manderijnen-en sinasappelbomen zijn met hun vruchten eraan wel erg verleidelijk om ze te plukken, maar de bordjes met de 'doodskoppen' erop

zorgen ervoor dat ik braaf mijn handen op de rug houdt. Vlak voor het dorpje Polbla Llarga moeten we een brug onderdoor om richting het dorp te komen. En net als ik heb gezegd, hoe erg het kan zijn als de grond drassig is, worden we erdoor verrast. Er is geen ontkomen aan we moeten door de drassige klei om aan de ander kant van de weg te komen. Gatver... Vette klei aan onze schoenen. In het dorpje Pablo Llarga pauzeren we even voor ons kopje koffie. Inmiddels zijn we al ruim twee uur aan het lopen en is het al behoorlijk warm geworden. Na dit dorp lopen we tegen de heuvels aan, de Sierra del Murta.

De route wordt glooiend en zowaar lopen we dwars door de citrusvelden en even niet op asfalt.  Als we in het dorpje Manuel nog een groot glas cola hebben genomen en ons laatste proviand nuttigen, moeten we nog ruim 9km lopen naar Xátiva. We verwachten dat we het dorp al snel tegen een heuvel aan zullen zien liggen,want het heeft een oud kasteel/ ruïne hoog tegen de heuvel aan liggen. Niets van dat. Met een flinke lus lopen we via de citrusvelden naar Xátiva. Het wordt zowaar voor de eerste keer afzien. Aan de laatste kilometers komt lijkt wel geen einde. Als we dan vlak langs een manderijnboom lopen kan ik het niet laten om een 'verboden vrucht' te plukken. Het heeft ons nog NOOIT zo lekker gesmaakt. Het sap loopt langs mijn handen en het vruchtvlees smaakt naar meer. De laatste kilometer lopen we langs de hoofdweg om het dorp binnen te komen. Door de smalle straatjes zoeken we ons onderkomen. Vandaag hebben we Casa gereserveerd. Dit zijn vaak mooie onderkomens bij particulieren. Als we aanbellen wordt er niet open gedaan. Pff.. We zijn het echt zat. Niemand in het 'pandje'. We besluiten om een restaurant te gaan zoeken om eerst de maag te vullen en voorlopig daar niet meer van een stoel af te komen. Als we na wat navraag een restaurant hebben gevonden is het er beredruk. We vinden een plekje en laten ons het menu del Dia goed smaken. Tegen half vijf zoeken we opnieuw de casa op. Jawel, een Engelse heer opent de deur en laat zijn mooie onderkomen aan ons zien. Casa Aldomar, helemaal goed. Na een douche genieten we op het dakterras van het uitzicht. Rond 19.00 gaan we het trommelgeroffel opzoeken. Een grote processie,waarin het lijdensverhaal van Jesus  Christus word weergegeven, van ruim een uur passeert door de nauwe staatjes.

Het is het Semana Santa van Sevilla in het klein. Hierna zoeken we het plein op waar we nog een poosje genieten van een heerlijke zomeravond.

2. Almussafas naar Alzira 20 km.

Dag 2; donderdag 24 maart, vertrek uit Almussafas. Het is Witte Donderdag.

In het familiehotelletje worden we vanmorgen opgewacht door la señorita die ons een licht ontbijtje aanbiedt. Altijd goed om de dag zo te beginnen. Eenmaal op pad volgen we de gele pijlen en af en toe zien we langs de route in het open landschap betonnen palen( Milarios/ Mijlstenen). Dit betekent dat we over de Via Augusta, de oude Romeinse weg lopen. Over deze weg trokken al in 200 voor onze jaartelling de heerschappen van Hannibal over de bergketens richting Rome. Jammer dat het nu asfalt is en geen oud keienpad.

Nu heet de route "camino Levante".  Vandaag lopen we tot Alzira. We zijn al snel Almussafes uit en ook het volgende dorpje komt na 1 km al in zicht. In het kleine dorp, Benifaió, is de wekelijkse stoffenmarkt die zich over de gehele hoofdstraat uitstrekt. Een dorpsbewoner waarschuwt ons ervoor dat we er over moeten lopen. Echter een gesprekje met ons is belangrijker. Het blijkt dat hij, een man toch van dik in de zeventig schat ik in, ook deze camino loopt in etappes, en nog ruim één week moet lopen en dan heeft hij de route volbracht. Nu weer even bij moeders thuis en later dit jaar weer op pad zo blijkt. We verstaan niet alles wat hij vertelt, maar het beetje Spaans wat we beheersen komt goed van pas. Eenmaal het dorpje uit strekken de citrusplantages zich eindeloos voor ons uit. Boeren zijn druk aan het snoeien of bewateren de sinaasappelvelden door middel van een ingenieus bewateringssysteem wat via vele irrigatiekanalen door de sinaasappelvelden loopt. De zilverreigers hebben het er net als gisteren prima naar het zin.

Na 10 km door het veld en alles over kleine asfaltwegen zijn we blij als we in Algemesi bij een patisserie ons kunnen laten verwennen met koffie en zoetigheid. Natuurlijk gaan we daar op het buitenterras zitten. Ook vandaag is het heerlijk wandelweer, zelfs warm. De korte broek is vanmorgen direct al aangegaan en de mouwen zijn opgestroopt.

Wie heeft het! Na onze koffiestop vervolgen we de route opnieuw door de sinaappelvelden. Sommige bomen hebben én vruchten én  bloesems die rijkelijk bloeien. Dit laatste verspreid een heerlijke geur. Langs de route is er geen bewoning meer, althans dat dachten we, echter als er drie hondjes van een erf op ons af komen moeten we laten zien wie er de baas is!  George met zijn dacer kan het niet aan. Ik help hem door met stenen naar ze te gooien en zo overwinnen we deze 'hondenslag'. Eindelijk komt Alzira na 20 km in zicht. In de binnenstad hangen diverse 'Paaskleden' die erop duiden dat de Paasweek hier in volle gang is.

Ook staan langs de huizen de stoeltjes al klaar voor de processie die gaat komen. Blijkbaar kun je er niet vroeg genoeg bij zijn. Alleen wij komen er niet goed achter wanneer de processie aanvangt.

In het hotel aangekomen nemen we een snelle douche en begeven ons naar het terras voor ons menu del Dia. Daar genieten we van de zomer die hier is aangebroken.

1. Valencia naar Almussafas 23 km.

Semana Santa in Spanje.

Dag 1: Woensdag 23 maart, vertrek uit Valencia. Een zonnige dag.
We hebben ons geen betere start kunnen wensen dan vandaag. Een stralend blauwe lucht als we de stad verlaten. We hebben rustig aan gedaan. Na een klein ontbijt, van toast en kofiie, wandelen we de drukke stad uit. Het dragen van de rugzak gaat nog wat onwennig. Al mogen we echt niet klagen. Inclusief ons drinken ztitten we onder de 10 kilo elk aan bagage.  Aan de rand van de stad lopen we langs de moestuintjes met aan de andere kant mooi bewerkte graffiti muren.

De route kunnen we via de bekende gele pijlen goed volgen. Zelfs af en toe een routebordje of een camino tegeltje helpt ons daarbij. Zowaar krijgen we het behoorlijk warm van het lopen. We houden het niet voor mogelijk maar je leest het goed, de pijpen gaan van de afritsbroek en de mouwen worden flink opgestroopt. Factor 50 komt diep uit de rugzak en we smeren ons kwistig in. De witte benen en armen doen zeer aan onze ogen, maar gelukkig laat de zon zich er niet door afschrikken. Na  ongeveer 15 km begint het lijf al een beetje te protesteren. We arriveren in het plaatsje Silla, nadat we de industriegebieden van Valencia achter ons hebben gelaten. We vinden een terras, doen de schoenen uit, en el señor van het plaatselijke café heeft voor ons een bocadilla con queso. Helaas we zijn er nog niet, dus verder op pad. De route is absoluut niet spannend te noemen. We lopen door een groot gebied waar sinasappelbomen

staan en een bijzondere vorm van draineren wordt gedaan. Tussen de rijen bomen is de grond lager en wordt deze natgehouden, waardoor er continue bewatering plaatsvindt. Eenmaal daar voorbij wandelen we langs een groot uitgestrekt gebied waar in de zomermaanden rijstvelden te zien zijn. Ja, echt wel, het is hier geen Azië, maar Zuid-Spanje.

Nu is het hier grijs en vers geploegd. In de zomer is het hier groen. Dit uitgestrekte moerasgebied, La Albufera, is bekend als rijstpolder. De rijstkorrel wordt hier in Spanje gebruikt voor de Paella. De aanwezige  zilverreigers zoeken  aan de rand van kleine slootjes naar voedsel. Zowaar zien we de mimosa volop in bloei staan en passeren we nog artisjokken velden. George ziet nog een ijsvogeltje, welke aan mij helaas voorbij gaat. Als we eindelijk aankomen in het dorpje Almussafas zijn we het wel zat. We merken dat we aan de warmte moeten wennen. Dat zijn we van de andere camino helemaal niet gewend. Nu hebben we op de eerste dag al volop zon en lopen we bijna een zonnesteek op.  Op het plein in het dorpje ploffen we neer op een laag bankje. We moeten elkaar bijna helpen om van het bankje af te komen en de stramme benen weer in beweging te krijgen richting hotel Isabel, wat we hebben gereserveerd. Heerlijk, daar laten we ons opnieuw verwennen. We zijn nog niet toe aan een herberg. In het dorpje vinden we een café, aan het plein, waar ook de plaatselijke bevolking zich heeft verzameld. Het krioelt er van de kinderen. Het is Semana Santa. Wij sluiten deze zonnige dag af met een pintje op het terras en in het restaurant aldaar laten we de inktvis, sepia, goed smaken.  Morgen een nieuwe zonnige dag?

Valencia

De stad Valencia,  21 en 22 maart.

Valencia, twee dagen om de stad te bezichtigen.  In het centrum van de stad hebben we een hotel geboekt. Een mooi uitgangspunt voor de diverse highlights die de stad heeft. In het centrum vergaap je je aan de vele prachtige gebouwen, waar het op vele plekken geweldig vertoeven zal zijn als je hier een appartement bewoond. De eerste dag bezoeken we de historische oude stad met in de kern de kathedraal, de overdekte markt, Mercado Central,

waar al vroeg de vismarkt begint en de groente-  en fruithallen je voorzien van de dagelijkse vitamines. Al met al een bijzonder kleurrijk geheel. Het Palacio del Marques de la Scala is zeker bezoek waard, ceramisch museum nu, al loop je alleen al om het rijk gedecoreerde gebouw heen.

Natuurlijk ontbreken de terassen niet. Ook al is het fris weer en schijnt het zonnetje niet, het is buiten aangenaam vertoeven. Op de tweede dag wandelen we via de droog gelegde rivier, de Rio Turia, die na 1956 naar buiten de stad is omgelegd vanwege diverse overstromingen, richting de Cuidad de las Artes y de las Ciencas.

Het is een cultuur -wetenschappelijk groot complex wat nu in de Jardin van de rivier de Turia ligt. De droge rivierbedding van ruim 7 km lang, is nu een mooi wandel-/ fiets-/ recreatiefpark geworden. Je loopt onder goed bewaard gebleven oude bruggen door richting de Cuidad. Aangekomen bij het Cuidad wordt je verrast door de imposante moderne architectuur. Geweldig wat heeft de architect Santiago Calatrava zich kunnen uitleven.

Het complex bestaat uit zeven gebouwen omgeven door vijvers. Voor elk wat wils, een operagebouw, een planetarium, wetenschap tot aan een bezoek aan de Oceanografisch park in de openlucht. Hierna keren we terug naar het oude centrum om te gaan genieten van de Spaanse lekkernijen. De diverse tapashapjes van klein tot groot smaken ons prima. Hiermee sluiten we onze cultuurdagen in Valencia af.

De dag van vertrek

Zondag 20 maart, Schiphol.

Nadat we gisterenavond bij vrienden hebben genoten van een heerlijke chili con carne maaltijd, die bereidt was met verse bruine bonen uit de eigen moestuin, gingen we daarna niet zo laat naar bed. Echter mijn actieve hersencellen dachten daar anders over. Ze hebben mij een onrustige nacht bezorgd. Mijn gedachten schoten van links naar rechts en riepen vragen bij mij op die in het donker steeds ernstiger werden. Tot driemaal toe uit mijn bed gestapt. Op zoek naar het Spaanse woordenboekje, toch nog maar een sjaal in de rugzak, nog even mijn telefoon opladen. Pfff. En daarna ben ik zowaar in slaap gevallen.
Om 6.30  gaat de wekker en het slaperige lijf heeft moeite om uit bed te stappen. Na een licht ontbijt en nadat we beiden nog een laatste rondje door het huis hebben gemaakt, met nog net niet de natte dweilsporen achter ons aan, verlaten we huis en haard. De 'vriendentaxi' staat voor en in no time zijn we op Schiphol gerarriveerd.

Inchecken gaat super snel en we besluiten direct door te lopen naar de 'dubbel-, dubbelcheck' controle. Aaf Brandt Corstius heeft, kort geleden, in haar column al gewaarschuwd over de nieuwe zeer intieme vrouw onvriendelijke check up controle. Het heeft me nieuwsgierig gemaakt of haar verhaal klopt. Bij de eerste bali wordt je vriendelijk verzocht om de buitenste kledingstukken uit te doen, schoenen ook uit. Ik krijg al een beetje een 'naakt gevoel'. Vervolgens moet ik in een glazen cabine gaan staan, met de handen omhoog, de voeten gespreid en graag recht vooruit kijken. Supersnel draait er een ingenieus systeem in de vorm van een glazenronding om mijn lijf heen. Er klinken geen alarmbellen en een vriendelijk uitziende blozende jongedame wacht me op voor de volgende check. Zij vraagt mij vriendelijk of ze me mag fouilleren. Verdwaasd kijk ik om me heen of dit de Nederlandse luchthaven is of ben ik bij de poort van een gevangenis terecht gekomen! Op een scherm zie ik twee foto shots van mijn lijf, rondom de hals en bij mijn knieën gele vlekken! Onder protest laat ik me fouilleren. Eerst gaat een zachte hand over mijn bovenlijf, hmm.. daarna verandert het. Er gaan twee stevige handen opnieuw over mijn bovenlijf die blijven steken onder mijn beugelbeha. Haar vingers blijven er nog net niet klem onder zitten. Daarna gaat de zoektocht door naar beneden waar haar handen blijven steken in de band van mijn lange broek. Met een stevige greep wordt mijn broekband gecontroleerd en de sluitingsknoop heeft moeite om niet los te schieten. Als mijn kruis ook nog wordt betast heb ik het 'helemaal gehad' en krijg ik de neiging om keihard 'help ik wordt verkracht' te roepen!  Gelukkig, ze laat me los en geheel van mijn apropos duw ik mijn beha weer op de juiste plaats, trek mijn schoenen aan en zoek ik mijn overige spullen weer bij elkaar. Aaf Brandt Corstius heeft gelijk! Dit gaat te ver. Welkom op Schiphol. Het wachten kan beginnen. Na een fikse vertraging van bijna vier uur arriveren we in Valencia. Viva España, de terassen zijn open.

Camino Levante: van Valencia naar Santiago de Compostela

Lieve Mensen,

Vanaf zondag 20 maart a.s. zijn wij in Spanje. We hebben weer het plan opgevat een lange wandeltocht te gaan maken. Deze keer wandelen van kust naar kust. We starten in Valencia, gelegen aan de Middelandse zee, en wandelen naar Finestère, gelegen aan de Atlantisch Oceaan. Een geweldige uitdaging vinden wij het om te dwalen door de natuur, te lopen over de eenzame vlakten met al zijn prachtige voorjaarskleuren. De kleine dorpjes die langzaam in zicht komen en ons zullen verrassen met lekkernijen en oude cultuur. Ook doorkruisen we nog een paar mooie stadjes zoals Albacete, Toledo, Avila en Toro. Vanaf Zamora  pakken we de route 'Via de la Plata' weer tot aan Santiago de C.  Deze hebben we vorig jaar gelopen. Kortom er zal genoeg avontuur zijn onderweg. De route bevat 42 etappes tot aan Santiago de C. en dan komen er nog paar etappes bij tot aan Finestère. In totaal zullen we ongeveer 1225 km of meer gaan lopen. We hebben alle tijd en het pad blijft geduldig op ons wachten. Ik heb een overzichtskaart hieronder aan toegevoegd, waarop je kunt zien hoe de route verloopt. De route is nog niet zo bekend en dat vinden wij heerlijk. Geen filevorming in de herbergen, weinig drukte op de route en alle dagen 'moeder natuur' die ons gaat verrassen. Vanaf zondag  gaan we eerst  bijna drie dagen genieten van Valencia en vanaf woensdag 23 maart gaan we op pad.
Ik ga een poging doen om je zo goed mogelijk op de hoogte te houden van onze vorderingen op deze pelgrimstocht.