De dag van vertrek

Zondag 20 maart, Schiphol.

Nadat we gisterenavond bij vrienden hebben genoten van een heerlijke chili con carne maaltijd, die bereidt was met verse bruine bonen uit de eigen moestuin, gingen we daarna niet zo laat naar bed. Echter mijn actieve hersencellen dachten daar anders over. Ze hebben mij een onrustige nacht bezorgd. Mijn gedachten schoten van links naar rechts en riepen vragen bij mij op die in het donker steeds ernstiger werden. Tot driemaal toe uit mijn bed gestapt. Op zoek naar het Spaanse woordenboekje, toch nog maar een sjaal in de rugzak, nog even mijn telefoon opladen. Pfff. En daarna ben ik zowaar in slaap gevallen.
Om 6.30  gaat de wekker en het slaperige lijf heeft moeite om uit bed te stappen. Na een licht ontbijt en nadat we beiden nog een laatste rondje door het huis hebben gemaakt, met nog net niet de natte dweilsporen achter ons aan, verlaten we huis en haard. De 'vriendentaxi' staat voor en in no time zijn we op Schiphol gerarriveerd.

Inchecken gaat super snel en we besluiten direct door te lopen naar de 'dubbel-, dubbelcheck' controle. Aaf Brandt Corstius heeft, kort geleden, in haar column al gewaarschuwd over de nieuwe zeer intieme vrouw onvriendelijke check up controle. Het heeft me nieuwsgierig gemaakt of haar verhaal klopt. Bij de eerste bali wordt je vriendelijk verzocht om de buitenste kledingstukken uit te doen, schoenen ook uit. Ik krijg al een beetje een 'naakt gevoel'. Vervolgens moet ik in een glazen cabine gaan staan, met de handen omhoog, de voeten gespreid en graag recht vooruit kijken. Supersnel draait er een ingenieus systeem in de vorm van een glazenronding om mijn lijf heen. Er klinken geen alarmbellen en een vriendelijk uitziende blozende jongedame wacht me op voor de volgende check. Zij vraagt mij vriendelijk of ze me mag fouilleren. Verdwaasd kijk ik om me heen of dit de Nederlandse luchthaven is of ben ik bij de poort van een gevangenis terecht gekomen! Op een scherm zie ik twee foto shots van mijn lijf, rondom de hals en bij mijn knieën gele vlekken! Onder protest laat ik me fouilleren. Eerst gaat een zachte hand over mijn bovenlijf, hmm.. daarna verandert het. Er gaan twee stevige handen opnieuw over mijn bovenlijf die blijven steken onder mijn beugelbeha. Haar vingers blijven er nog net niet klem onder zitten. Daarna gaat de zoektocht door naar beneden waar haar handen blijven steken in de band van mijn lange broek. Met een stevige greep wordt mijn broekband gecontroleerd en de sluitingsknoop heeft moeite om niet los te schieten. Als mijn kruis ook nog wordt betast heb ik het 'helemaal gehad' en krijg ik de neiging om keihard 'help ik wordt verkracht' te roepen!  Gelukkig, ze laat me los en geheel van mijn apropos duw ik mijn beha weer op de juiste plaats, trek mijn schoenen aan en zoek ik mijn overige spullen weer bij elkaar. Aaf Brandt Corstius heeft gelijk! Dit gaat te ver. Welkom op Schiphol. Het wachten kan beginnen. Na een fikse vertraging van bijna vier uur arriveren we in Valencia. Viva España, de terassen zijn open.