56. Finistere naar Muxía. 29 Km.

Dag 56. Dinsdag 17 mei. De route vanaf Finistere.

Een mooie afsluitende zonnige wandeling naar Muxía.

Als het in het hotel nog heel stil is en niemand nog aanstalten maakt om op te staan, laat staan om voor ons een ontbijt te verzorgen, sluipen wij het hotel uit. De zon moet nog achter de heuvels opkomen.

We wandelen om half acht al richting de heuvels. We hebben een banaan en wat yogurt op de kamer naar binnen gewerkt en gaan op weg naar de koffie ruim dertien kilometer verderop. Heerlijk om iets in het vooruitzicht te hebben. Als we bijna het dorp uitzijn zien we de eerste peregrino al voor ons. Bij een kruispunt blijft deze dame lang aarzelen en wacht totdat wij zijn gearriveerd. Tja, welke kant moeten we uit richting Muxía? De GPS brengt uitkomst. De route is hier slecht aangegeven en dat is toch lastig als je op de 'bonnefooi' je pad gaat zoeken. De dame maakt een afkeurende beweging naar de hand van George waar zijn GPS in rust. Wij knikken en zijn blij met 'onze richtingaanwijzer'.  Toch loopt ze snel achter ons aan, want ook zij is op weg naar Muxía. Ze kan ons nog even volgen en zal verder haar weg wel vinden. De route wordt redelijk van twee kanten af aangegeven. We lopen van de kust af en klimmen en dalen door het groen en geel gekleurde boerenachterland. Boeren zijn aan het werk op het land. Het gras wordt gemaaid of de gier wordt over het land uitgespreid. Enige ijverige tuinders werpen,  ja werkelijk met de hand, de zaden uit hun emmer in de pas geploegde zoden. Het waait en de lucht is redelijk helder. De zon probeert volop te schijnen.

Eindelijk na ruim twee en half uur wandelen komen we aan bij een restaurant in een klein dorp wat hoofdzakelijk bestaat uit pensions en privéhuizen, de casa rurals. Onze energie is allang weer verspild en een bocadillo met een flink stuk cake verdwijnt zeer snel naar de 'donkere kamer van vertering'.  Het lijkt soms wel alsof je niets hebt gegeten, zo snel als onze maag weer begint te 'knorren' en vraagt om meer. Onderweg naar Muxía is dit de enige stop waar je op deze route wat kunt eten. Wat het drinken betreft komen we twee keer een automaat tegen en nog eenmaal staat er een soort ' cafétentje' waar een vrolijke meneer je probeert binnen te halen om bij hem iets te komen drinken. Helaas we laten dit aan ons voorbij gaan en zoeken een picknickplek in het bos. In een klein gehucht zien we in de opening van een piepklein schuurtje nog enige huisvlijt.

Een oudere dame is de maïs aan het afpellen. Het maïs verdwijnt in een kleine ' kneedmachine' waar het tot meel wordt vermalen. Het meel wordt gebruikt voor ondere andere brood. De tijd staat even stil. Na het dorp gaan we naast het bospad, temidden van gezaagde boomstronken,onze laatste bananen nuttigen. Een goed picknickplekje, alhoewel als je niet oplet heb je een kleefbroek vol met hars als je opstaat.

We  zien op onze kilometerteller dat we nog ongeveer 6 kilometer hebben te gaan. Nou dat gaat lukken. Het lijkt wel alsof we energie overhouden vandaag. We gaan de daling inzetten naar het dorp Muxía. De zee komt in zicht en we zien enige kleine strandjes tussen de inhammen van de rotsen liggen. Als we dichterbij komen krijg je zin om pootje te gaan baden. Echter mijn kameraad houdt van doorlopen. Eerst naar de plek van bestemming en daarna is er tijd voor andere dingen.

Tja, zo wandelen we door naar onze plek. Deze ligt een kilometer buiten Muxía. We laten de haven achter ons en via de regionale straat komen we aan in het plaatsje Baiuca. Het bestaat uit vier huizen, waaronder ons pension/ restaurant. We hebben hier voor drie nachten een kamer gereserveerd. Het oogt allemaal heel vriendelijk. Het heeft een zonnig terras, een bar-/restaurant en diverse knus ingerichte kamers. Nadat we zijn gedouched gaan we eten in het restaurant. We laten het ons geweldig smaken. We zitten ook nog enigszins beduusd hier bij te komen, want het betekent echt FINISH.

1350 km. Gelopen in precies 8 weken met drie rustdagen. Pff.. Als je terugkijkt denk je wat een verschrikkelijk eind gelopen, echter in de flow van alle dagen met het doel voor ogen van kust naar kust gaat het 'bijna vanzelf'.  We zijn er en wat nu?  Morgen uitwandelen hier in de omgeving. Lekker de heuvels in, het dorp verkennen.

Het heeft nog een paar bijzondere plekken om te bezichtigen en natuurlijk pootje baden. Nu nog duimen voor drie mooie zonnige dagen hier in het uiterste puntje van Noord-Spanje.

55. Cee naar Cabo Finesterre. 15 km.

Dag 55. Maandag 16 mei. De route vanaf Cee.

De missie geslaagd. Van kust naar kust. 1315 km.

Wauw! Wat een zonnige dag als we uit het raam kijken. We zijn een beetje lui, want voor die paar kilometers die ons resten behoeven we echt niet voor dag en dauw op te staan. We kunnen zelf ons ontbijt samenstellen in een kleine gezellige ruimte. Alles is klaargezet. Na het ontbijt vertrekken we voor onze officiële laatste route. De korte broek is aan en de mouwen zijn opgestroopt. Het is nog wel fris, maar dat deert ons niet. We verlaten het kleine kustplaatsje Cee via de 'achterdeur'.

We lopen door een smal keienpad via een steeg omhoog het dorp uit. Meteen al een stevig klimmetje. Eenmaal boven lopen we een poosje over de weg en zakken af naar het volgende kleine kustplaatsje om alweer snel omhoog te klauteren. We blijven een aantal kilometers over een mooi bospad lopen en dalen weer af naar de kust. Nu blijven we de laatste kilometers tot aan Finesterre lopen over de 'Avenue Finisterre '. Ik noem deze zo, omdat het een prachtig stenenpad is wat speciaal is aangelegd voor de pergrinos. Langs het strand tot aan het centrum van Finisterre loop je over dit mooie geplaveide strandpad. Hoe gemakkelijk zijn deze kilometers. In het dorp gaan we eerst op zoek naar ons hotel. We brengen daar onze rugzakken en gaan daarna op pad naar de Cabo. Dat is nog maar 3 km. te gaan. Dit laatste stuk naar kilometer 0 gaat gestadig omhoog. We lopen via een speciaal aangelegd wandelpad naast de vangrail omhoog. Het is nog relatief rustig als wij rond half twaaf omhoog lopen. De uitzichten zijn mooi, het is niet helemaal helder weer, maar de lucht kleurt blauw en de zon schijnt. Halverwege een mooi bronzen beeld.

Heerlijk wat een mooie dag om zo je tocht te kunnen beëindigen. We hebben afgesproken dat we boven bij kilometer 0 samen op de foto gaan, en dat gebeurt. Ha,ha. Jet en Jul zijn te nuchter om uit hun dak te gaan. Echter we zijn wel trots met deze prestatie én dat we hier gezond en energiek zijn aangekomen. We hebben iedere dag genoten van onze wandelingen. Er is geen dag geweest dat we met tegenzin op pad zijn gegaan. Alle dagen bracht wel iets bijzonders op ons pad.

Alle dagen vogelgezang, alle dagen hondengeblaf, bijna alle dagen lekker eten, alle dagen een plek om je hoofd neer te leggen, alle dagen een douche, alle dagen vriendelijke mensen, alle dagen vino, alle dagen zon, bewolking, kou, warmte, regen (zeer weinig) of wind. Alle dagen is de natuur groener en kleurrijker geworden. Alle dagen berichtjes van trouwe volgers.  Alle dagen gingen de voeten voorwaarts en alle dagen hebben we ze met veel zorg behandeld. Nog nooit zoveel water over en langs de wandelpaden op de route La Plata gezien. Tot slot, de route Levante is en blijft lang, maar bijzonder. Wat een eindeloze vlakten en wat een prachtige steden en dorpjes. Echt niet willen missen. De schoenen van beiden zijn lettelijk versleten. We lopen op halve zolen, gescheurde naden in de schoenen, niet meer waterbestendig, echter ze voelen nog wel aan als pantoffeltjes. Jammer mijn schoenen laat ik achter.

Alleen dat zal pas vrijdag worden. Morgen nog en toetje. Onze laatste etappe naar Muxia en ook morgen het laatste verslag.

54.San Mariña naar Cee. 32 km.

Dag 54. Zondag 15 mei. De route vanaf San Mariña.

 De nevel verdwijnt en de zon gaat terrein winnen.

Om 07.00 de wekker gezet. We hebben een lange dag te gaan en willen niet te laat op pad. In de bar is het nog opvallend rustig. Zal iedereen in de herberg nog op één oor liggen? Daar geloven we niet erg in als we nog denken aan de vorige ochtend. Vanmorgen langs ons raam hebben we niet veel peregrinos horen vertrekken. Enfin, dat is niet onze zorg. De nevel hangt nog dik hier in de heuvels. Het is droog buiten en dat maakt het al een stuk aangenamer.

Na een aantal dagen door de regen te hebben gelopen is dit een welkome ochtendgroet. De dorpjes tegen de heuvels hangen in de dikke nevel. Ik trek geen jas aan, want het wordt toch steeds klimmen en dalen en met mijn jas aan is het meteen zweten geblazen. Mijn kameraad houdt de jas aan. Tja, die loopt zo relaxed en laat geen enkele zweetdruppel! De eerste twaalf kilometer lopen we veel over de weg. Het is echt opvallend rustig. We zien geen enkele peregrino voor of achter ons. Waar is iedereen? Zo zit je met meer dan 25 mensen op een kluitje in een herberg en de volgende dag zie je niemand! Terwijl allen één doel hebben en dat is naar Finistere of Muxia lopen. Je vraagt je ook af hoe ver loopt een ieder vandaag. Meer dan 30 km? Wij vinden het een beste afstand en als we sommigen zien lopen of zien hoe laat ze tegen de avond pas de 'hut' binnenlopen dan neem ik daar mijn petje voor af. Dan de Koreanen, dat blijft een 'volkje' apart. Het zijn bijna altijd jongeren die je hier ziet lopen. Zij lopen echt ontzettend veel kilometers op één dag. Ze gaan vroeg op pad, hebben soms geen idee hoe lang de afstanden zijn of waar er een slaapplek zal zijn. Ze lopen totdat het avond wordt en vinden altijd wel een plek om te slapen. Ze spreken vaak amper twee woorden Engels, maar met hun onschuldige twinkeloogjes bereiken ze heel veel. Altijd mensen die hun helpen. We vinden het wel knap zoals ze het doen. Ze lopen als kievitten, worden geconfronteerd met een totaal andere cultuur, zijn de taal niet machtig, eet-/ drinkgewoontes zijn totaal anders. Geen rijst, maar patatten eten ze! Ha,ha, daar maken wij ons ook dagelijks schuldig aan. Na al mijn gemijmer begint de lucht heel langzaam op te klaren. Het zicht wordt beter. Ondertussen lopen we over mooie paden op en af.

We blijven ongeveer driehonder meter boven zeeniveau lopen en de omgeving kleurt geel van de struiken. We picknicken op een droog plekje langs het bospad. Tegen het einde van de wandeling komt vier kilometer voor het plaatsje Cee de zee in zicht. Het zicht is niet helder,maar allengs wordt het beter. We dalen stevig af naar beneden en passeren enige peregrinos. Met stokken daal je veel gemakkelijk af over het grint. Anders is het wel oppassen geblazen. Tenminste dat denken wij. Langs ons 'scheren' met een enorme snelheid mountainbikers naar beneden over het grintpad wat echt steil naar beneden gaat. Brr.. Dat zouden wij nu niet meer aandurven. Eenmaal op zeeniveau lopen we langs de baai, waar kleine bootjes kabbelen, richting ons pension.

Wat is dat genieten. De zon begint volop te schijnen. We kunnen niet wachten om een terras in de zon op te zoeken. Na 10 dagen eindelijk weer zon. Als we bij ons pension aankomen duurt het even voor el señor onze boeking heeft gevonden. Met al onze charmes krijgen we ook nog een kamer met uitzicht op zee. Wat hebben we weer een mooie plek. Een schattig klein pension met een gezellig ingerichte binnenplaats, een klein binnenverblijf waar we eten en drinken kunnen pakken en waar morgen ons ontbijt klaar staat. Ons wasje kunnen we drogen in de wasruimte. Wat wil en mens nog meer. Terras! Gevonden. Morgen naar Finisterre. Het officiële einde. Echter wij lopen door naar Muxia en gaan daar afkicken. Veel te mooi om de wandeling langs de prachtige rotskust te laten liggen.

53. Negreira naar San Mariña. 21 km.

Dag 53. Zaterdag 14 mei. De route vanaf Negreira.

Nevel en weinig zicht op weg naar de Atlantische kust.

Je houdt het niet voor mogelijk, komen we gisterenavond rond kwart voor tien op de slaapzaal is het licht al uit. Zo vroeg hebben we het nog niet meegemaakt. Maar ja, je weet natuurlijk niet waar al deze peregrinos morgen naartoe gaan lopen! Na een redelijk nachtje met een klein orkest gaat om zes uur een wekker af. Meteen onrust in de zaal. Dat is toch niet waar dat mensen nu al op pad gaan! Het lijkt wel of men een gletsjer over moet! Zo vroeg zijn we nog geen één keer gewekt, laat staan opgestaan. Pff.. Ons laatste nachtje in de herberg op de zaal. Als alle onrustgangers zijn verdwenen staan we op en nemen nog een ontbijt bij la señorita. Het lijkt wel of de meeste peregrinos zonder ontbijt op weg gaan? Rond acht uur lopen we door een oude poort het dorp uit.

Het regent licht en het is nevelig met weinig zicht. We zijn niet de enigen die het dorp verlaten. Het is redelijk druk met wandelaars. In ons zicht zien we er al snel een stuk of tien lopen. Wat opvalt zijn vooral jongeren en jongeren uit Canada, Australie, Duitsland of Azië die we in de loop van de dag tegenkomen. De ouderen 'sloffen erachter aan'. Velen hebben  de klassieke route" camino Francés" gelopen en lopen nu in drie  dagen naar Finestère of Muxia. De route gaat veel over asfalt en daarnaast volgen we de paden door het bos die goed zijn gerepareerd. Halverwege stoppen we voor het dagelijkse bakkie koffie met een bocadillo. In de bar treffen we meedere jonge caminogangers. We maken een babbeltje met enige peregrinos en de meesten zijn verrast als we zeggen dat we uit Valencia zijn gestart.

Wij zijn verrast dat mensen dagelijks grote afstanden lopen. Het zijn net 'gemsen' veertig kilometer dagelijks of iets minder daar draaien ze hun hand niet voor om. We vervolgen onze weg.  Het zicht wordt een beetje beter. De omgeving kun je zo plaatsen in zuid- Limburg. Lange heuvels, koeien op de weiden en overal om ons heen kleine landweggetjes die behoorlijke 'kuitenknijpers' zijn. Langs de weg geeft men vaak aan waar er een bar/café of onderkomen op de route is. De aanduidingen in meters of kilometers zijn echte 'Spaanse meters'.  Staat er na tweehonder meter is er een bar, reken er het dubblele bij want het klopt nooit. Het is altijd langer. Het zijn net van die meters die je lekker maken, zodat je op je laatste loodjes nog net die bar gaat halen. Vandaag stond er voor het eerst op een bord 'exact'.  Ha,ha. Het klopte. Rond half één zijn we al in San Mariña.

In het superkleine gehuchtje staan twee huizen, een albergue en een kerk. In de Albergue hebben we een kamer voor ons tweeën gereserveerd.  De bar van de herberg is knus,warm en klein. Diverse doen hier een kleine stop en lopen weer door. Andere kiezen er net al wij voor hier te stoppen en morgen weer de route op te pakken. Het blijft somber weer buiten. De rest van de middag zitten we bij de kachel. Het menu van vandaag is linzensoep en kip met patat. Prima met een wijntje erbij hebben wij opnieuw een mooie dag. Nog drie etappes te gaan.

52. Santiago de C. naar Negreira. 21km.

Dag 52. Vrijdag 13 mei. De route vanaf Santiago de C.

Een grijze dag.

Na te hebben genoten van een ontbijtbuffet verlaten we het klooster / hospideria San Martin de Pinario. Het is nog stil op straat. Het lijkt alsof de peregrinos nog slapen die nog naar de kust willen lopen. Als we het Parador, zeer luxe hotel gelegen aan het plein van de kathedraal langs wandelen, staan de taxi's al klaar. Keurig gekapte dames stappen, omringd door een wolk van parfum, in de taxi om naar....  te gaan. Dat is nog eens wat anders dan met rugzak, versleten kloffie, halve zolen en omhuld door regenkleding de stad uit te gaan. Natuurlijk wel fris onder de oksels! Via trappen en een oud keienpad dalen we de stad uit. We lopen al snel in het bos. De temperatuur is rond de 17 graden en er hangt een dikke nevel in de heuvels rondom ons. Af en toe hebben we een buitje, maar dat mag geen naam hebben. We klimmen en dalen door de mooie groene bospaden. De paden zijn goed aangelegd. Dit zijn we niet gewend. Het zoeken naar droge stukken op de sompige paden is zo goed als voorbij. Hier in deze streek wordt meer aandacht besteed aan de wandelpaden. De bomen zijn opmerkelijk groen. Alles mos. We lopen met veel peregrinos op de route naar Finestère of Muxia. Met regelmaat passeren mensen ons of andersom. Als we na 11 km in een bar een kop koffie scoren druppelen er meerdere binnen. Er zijn ook peregrinos die tegendraads wandelen.

Behalve dat we het pittoreske dorpje Ponte Maceira, met zijn Romaanse brug van 150 m over de Tambre passeren is er verder weinig bijzonders te vermelden. Rond één uur zijn we in Negreira. In deze plaats zijn wel 8 herbergen. Keus genoeg, echter alle hostals en hotels zijn al volgeboekt. De eerste herberg die we gaan bezoeken is nog gesloten en ziet er niet erg uitnodigend uit. Een donker gebouw. Daar houden we niet zo van. Door naar de volgende. Dit wordt Albergue/hostal Carmen. Het ligt midden in het dorp. Als we navraag doen bij el señor of hier nog plaats is, knikt hij dat er in de herberg nog plek is. Oké, voor € 10 p.p. kiezen we voor deze plek. Op de eerste verdieping treffen we een mooie schone herberg aan. Veel licht door de ramen met zijn balkonnetjes. Prima, denken we allebei. Tegen het einde van de middag is de herberg aardig volgestroomd. De 34 bedden raken aardig bezet. Ook in het dorp zie je meerdere peregrinos. Al met al er zijn veel peregrinos, jong en oud, op weg naar de kust. Morgen weer verder en hopelijk verbetert het weer en wordt de grijze lucht weer blauw.

51. Ponte Ulla naar Santiago de C. 21km.

Dag 51. Donderdag 12 mei. De route vanaf Ponte Ulla.

In pension Juanito is het goed vertoeven geweest. Vanmorgen is el señor op tijd voor ons op gestaan en verwent ons met veel toast en en goed bak koffie. Buiten wacht de regen op ons. Even na acht uur, gehuld in regenkleding, gaan we op pad. Het dorp uit en meteen flink klimmen over een oud glibberig keienpad. Als we een stukje langs de regionale weg op de schouders hebben gelopen kunnen we gelukkig afslaan. We dwalen door de bospaden, met veel eucalyptusbomen. Deze bomen verspreiden een heerlijke aromatische geur.

De route door het heuvellandschap, wat nu gehuld is in de nevel, gaat flink op en af. Langzaam aan begint de lucht op te klaren en wordt het droog. Het zicht wordt beter en we kunnen gaan genieten van het groene landschap, waar veel woningen tegen de heuvels staan aangeplakt. Het duurt erg lang voordat we ergens een kop koffie met een bocadillo kunnen scoren. Onze maag begint al aardig te protesteren dat het zolang zonder enige vulling energie moet leveren. We beginnen te twijfelen of we de bar gemist hebben. We maken een stop bij een kleine kerk en eten wat gedroogde vijgen en een mueslireep. Vooral de vijgen zijn welkome energievullers. Eindelijk na ruim 16 km. hebben we onze eerste café/bar. Pfff. Daar hebben we naar uitgekeken. Heerlijk de bocadillo geeft energie. Als we voor de laatste kilometers weer op pad gaan, kan zowaar de regenkleding uit en lopen we in de korte broek ook al laat het zonnetje ons nog wel in de steek. We zien het is 17 graden buiten. Als we Santiago de C, via de oude keienweg die stijl omhoog gaat, binnenkomen is het er rustig. Op het plein voor de kathedraal, die grotendeels in de steigers staat, is het ook rustig. We laten een foto van ons samen maken en zoeken ons verblijf op.

Als je hier al voor de derde keer komt en het is niet je eindstation dan is het een heel ander gevoel. De route van ons is niet af. Als we aan de kust staan is het klaar en daar gaan we voor. Onze missie is nog niet volbracht. In Hospideria San Martin Pinario hebben we een kamer gereserveerd. Dit ligt pal tegenover de kathedraal. Een heerlijke plek om te vertoeven ook al zijn de kamers piepklein. De overige ruimtes, ooit een groot klooster, zijn groot, imposant en authentiek. Je kunt er goedkoop en heel duur een kamer reserveren. Heerlijk eten en s' morgens is hier een uitgebreid ontbijtbuffet. Voor het laatste gaan we. Morgen door richting de kust. We duimen voor mooie redelijk zonnige en vooral droge dagen. In de stad hebben we niet veel te zoeken. Vorig jaar hier al cultuur 'gehapt'.  De kerk, om de mis voor de peregrinos te volgen, daar zijn we vandaag te laat voor gearriveerd.

In de 'peregrinobar' van de hospideria genieten we van een wijntje en ontmoeten we nog een aantal wandelaars met wie we de ervaringen delen.

50. Bendoiro -Lalin naar Ponte Ulla. 29km.

Dag 50. Woensdag 11 mei. De route vanaf Bendoiro - Lalin.

Onverwachts een mooie droge wandeldag door de groene heuvels.

Vannacht heerlijk op de bank geslapen. Nou ja heerlijk. Iedere keer als ik me maar even bewoog gaat het licht aan. Dit hebben ze vast expres gedaan om ervoor te zorgen dat er geen peregrino op de stoffen bank in de open ruimte gaat slapen. Echter dan hebben ze aan mij de verkeerde. Onhoudbaar is het in de 'hut'. De oudere peregrinos met de nodige wijn op laten het orkest volop klinken. De pauken zijn er niets bij. Als op de linkerzijde de pauken niet in hun ritme komen draaien ze zich om naar rechts en proberen in het juiste ritme te komen. Mijn oordoppen trillen mijn oren uit. Dit is het moment geweest dat de bank met lichtsignalen de voorkeur heeft gekregen. Een paar jongeren zijn ook aan het zoeken naar een andere slaapplaats, echter ineens zie ik die niet meer, dus is het de bank geworden. Pfff. Na een '  flitsende ' nacht is het weer dag.  Iedereen is uitgeslapen en bijna alle peregrinos gaan naar het restaurant om daar het ontbijt te nuttigen. Het weer ziet er goed uit. Wat een verrassing. Al snel gaat de jas uit en na tien kilometer lopen we zowaar in de korte broek. Het zonnetje schijnt en de omgeving ziet er weids, groen en heuvelachtig uit. We klimmen en dalen regelmatig  over mooi aangelegde bospaden. Vorig jaar waren dit nog modderpaden.

We hebben borden gezien waarop staat vermeld dat ze de wandelpaden aan het verbeteren zijn. Het werkt. Prachtige brede stevige gruispaden. Wat een plezier om op te lopen.  Ook de dorpjes die we passeren zijn minder armmoedig. De huizen zien er 'rijker' uit en de dorpjes liggen dichter bij elkaar. Ook met regelmaat een bar/café open. We hebben een prachtige wandeldag, het is genieten dat het zo helder is en we weidse uitzichten hebben. We passeren nog een oude Romaanse brug. Wat opvalt is de boerenlandgeur, deze is soms overheersend. De varkensstallen verspreiden een stank. Getver. Het lijkt hier wel Brabant. Wie toch alle dagen onze toeschouwers én aanmoedigers zijn dat zijn de vele honden. Alle dagen verwelkomen ze ons met veel en luid geblaf totdat we hun territorium voorbij zijn. Jong, oud, mannelijk of vrouwelijk, klein of groot het maakt niet uit. Allen zijn ' enthousiast'  als we passeren. De één kwispelt, de ander gromt maar allen hebben een goed geluid.

Tegen half drie komen we na een fikse daling aan in Ponte Ulla. We gaan naar pension Juanito. Er is daar plek en we hebben weer een kamer voor onszelf. Voor € 12.00 p.p. gaan we echt niet in een herberg.

We worden hartelijk ontvangen door la Señorita. Als we gaan eten bij haar krijgen we een tomatensalade en een flink stuk karbonade, boterzacht. Als ik vraag om mayonaise bij de patates wordt ik, terecht, op mijn vingers getikt. Hoe krijg ik het in mijn hoofd naast zo'n lekker sausje!! Inmiddels regent het weer flink buiten. Wij hebben ontzettende mazzel gehad dat we op tijd zijn gearriveerd. We blijven binnen en lezen een boek.