Dag 54. Zondag 15 mei. De route vanaf San Mariña.
De nevel verdwijnt en de zon gaat terrein winnen.
Om 07.00 de wekker gezet. We hebben een lange dag te gaan en willen niet te laat op pad. In de bar is het nog opvallend rustig. Zal iedereen in de herberg nog op één oor liggen? Daar geloven we niet erg in als we nog denken aan de vorige ochtend. Vanmorgen langs ons raam hebben we niet veel peregrinos horen vertrekken. Enfin, dat is niet onze zorg. De nevel hangt nog dik hier in de heuvels. Het is droog buiten en dat maakt het al een stuk aangenamer.
Na een aantal dagen door de regen te hebben gelopen is dit een welkome ochtendgroet. De dorpjes tegen de heuvels hangen in de dikke nevel. Ik trek geen jas aan, want het wordt toch steeds klimmen en dalen en met mijn jas aan is het meteen zweten geblazen. Mijn kameraad houdt de jas aan. Tja, die loopt zo relaxed en laat geen enkele zweetdruppel! De eerste twaalf kilometer lopen we veel over de weg. Het is echt opvallend rustig. We zien geen enkele peregrino voor of achter ons. Waar is iedereen? Zo zit je met meer dan 25 mensen op een kluitje in een herberg en de volgende dag zie je niemand! Terwijl allen één doel hebben en dat is naar Finistere of Muxia lopen. Je vraagt je ook af hoe ver loopt een ieder vandaag. Meer dan 30 km? Wij vinden het een beste afstand en als we sommigen zien lopen of zien hoe laat ze tegen de avond pas de 'hut' binnenlopen dan neem ik daar mijn petje voor af. Dan de Koreanen, dat blijft een 'volkje' apart. Het zijn bijna altijd jongeren die je hier ziet lopen. Zij lopen echt ontzettend veel kilometers op één dag. Ze gaan vroeg op pad, hebben soms geen idee hoe lang de afstanden zijn of waar er een slaapplek zal zijn. Ze lopen totdat het avond wordt en vinden altijd wel een plek om te slapen. Ze spreken vaak amper twee woorden Engels, maar met hun onschuldige twinkeloogjes bereiken ze heel veel. Altijd mensen die hun helpen. We vinden het wel knap zoals ze het doen. Ze lopen als kievitten, worden geconfronteerd met een totaal andere cultuur, zijn de taal niet machtig, eet-/ drinkgewoontes zijn totaal anders. Geen rijst, maar patatten eten ze! Ha,ha, daar maken wij ons ook dagelijks schuldig aan. Na al mijn gemijmer begint de lucht heel langzaam op te klaren. Het zicht wordt beter. Ondertussen lopen we over mooie paden op en af.
We blijven ongeveer driehonder meter boven zeeniveau lopen en de omgeving kleurt geel van de struiken. We picknicken op een droog plekje langs het bospad. Tegen het einde van de wandeling komt vier kilometer voor het plaatsje Cee de zee in zicht. Het zicht is niet helder,maar allengs wordt het beter. We dalen stevig af naar beneden en passeren enige peregrinos. Met stokken daal je veel gemakkelijk af over het grint. Anders is het wel oppassen geblazen. Tenminste dat denken wij. Langs ons 'scheren' met een enorme snelheid mountainbikers naar beneden over het grintpad wat echt steil naar beneden gaat. Brr.. Dat zouden wij nu niet meer aandurven. Eenmaal op zeeniveau lopen we langs de baai, waar kleine bootjes kabbelen, richting ons pension.
Wat is dat genieten. De zon begint volop te schijnen. We kunnen niet wachten om een terras in de zon op te zoeken. Na 10 dagen eindelijk weer zon. Als we bij ons pension aankomen duurt het even voor el señor onze boeking heeft gevonden. Met al onze charmes krijgen we ook nog een kamer met uitzicht op zee. Wat hebben we weer een mooie plek. Een schattig klein pension met een gezellig ingerichte binnenplaats, een klein binnenverblijf waar we eten en drinken kunnen pakken en waar morgen ons ontbijt klaar staat. Ons wasje kunnen we drogen in de wasruimte. Wat wil en mens nog meer. Terras! Gevonden. Morgen naar Finisterre. Het officiële einde. Echter wij lopen door naar Muxia en gaan daar afkicken. Veel te mooi om de wandeling langs de prachtige rotskust te laten liggen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten