Dag 53. Zaterdag 14 mei. De route vanaf Negreira.
Nevel en weinig zicht op weg naar de Atlantische kust.
Je houdt het niet voor mogelijk, komen we gisterenavond rond kwart voor tien op de slaapzaal is het licht al uit. Zo vroeg hebben we het nog niet meegemaakt. Maar ja, je weet natuurlijk niet waar al deze peregrinos morgen naartoe gaan lopen! Na een redelijk nachtje met een klein orkest gaat om zes uur een wekker af. Meteen onrust in de zaal. Dat is toch niet waar dat mensen nu al op pad gaan! Het lijkt wel of men een gletsjer over moet! Zo vroeg zijn we nog geen één keer gewekt, laat staan opgestaan. Pff.. Ons laatste nachtje in de herberg op de zaal. Als alle onrustgangers zijn verdwenen staan we op en nemen nog een ontbijt bij la señorita. Het lijkt wel of de meeste peregrinos zonder ontbijt op weg gaan? Rond acht uur lopen we door een oude poort het dorp uit.
Het regent licht en het is nevelig met weinig zicht. We zijn niet de enigen die het dorp verlaten. Het is redelijk druk met wandelaars. In ons zicht zien we er al snel een stuk of tien lopen. Wat opvalt zijn vooral jongeren en jongeren uit Canada, Australie, Duitsland of Azië die we in de loop van de dag tegenkomen. De ouderen 'sloffen erachter aan'. Velen hebben de klassieke route" camino Francés" gelopen en lopen nu in drie dagen naar Finestère of Muxia. De route gaat veel over asfalt en daarnaast volgen we de paden door het bos die goed zijn gerepareerd. Halverwege stoppen we voor het dagelijkse bakkie koffie met een bocadillo. In de bar treffen we meedere jonge caminogangers. We maken een babbeltje met enige peregrinos en de meesten zijn verrast als we zeggen dat we uit Valencia zijn gestart.
Wij zijn verrast dat mensen dagelijks grote afstanden lopen. Het zijn net 'gemsen' veertig kilometer dagelijks of iets minder daar draaien ze hun hand niet voor om. We vervolgen onze weg. Het zicht wordt een beetje beter. De omgeving kun je zo plaatsen in zuid- Limburg. Lange heuvels, koeien op de weiden en overal om ons heen kleine landweggetjes die behoorlijke 'kuitenknijpers' zijn. Langs de weg geeft men vaak aan waar er een bar/café of onderkomen op de route is. De aanduidingen in meters of kilometers zijn echte 'Spaanse meters'. Staat er na tweehonder meter is er een bar, reken er het dubblele bij want het klopt nooit. Het is altijd langer. Het zijn net van die meters die je lekker maken, zodat je op je laatste loodjes nog net die bar gaat halen. Vandaag stond er voor het eerst op een bord 'exact'. Ha,ha. Het klopte. Rond half één zijn we al in San Mariña.
In het superkleine gehuchtje staan twee huizen, een albergue en een kerk. In de Albergue hebben we een kamer voor ons tweeën gereserveerd. De bar van de herberg is knus,warm en klein. Diverse doen hier een kleine stop en lopen weer door. Andere kiezen er net al wij voor hier te stoppen en morgen weer de route op te pakken. Het blijft somber weer buiten. De rest van de middag zitten we bij de kachel. Het menu van vandaag is linzensoep en kip met patat. Prima met een wijntje erbij hebben wij opnieuw een mooie dag. Nog drie etappes te gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten