Dag 50. Woensdag 11 mei. De route vanaf Bendoiro - Lalin.
Onverwachts een mooie droge wandeldag door de groene heuvels.
Vannacht heerlijk op de bank geslapen. Nou ja heerlijk. Iedere keer als ik me maar even bewoog gaat het licht aan. Dit hebben ze vast expres gedaan om ervoor te zorgen dat er geen peregrino op de stoffen bank in de open ruimte gaat slapen. Echter dan hebben ze aan mij de verkeerde. Onhoudbaar is het in de 'hut'. De oudere peregrinos met de nodige wijn op laten het orkest volop klinken. De pauken zijn er niets bij. Als op de linkerzijde de pauken niet in hun ritme komen draaien ze zich om naar rechts en proberen in het juiste ritme te komen. Mijn oordoppen trillen mijn oren uit. Dit is het moment geweest dat de bank met lichtsignalen de voorkeur heeft gekregen. Een paar jongeren zijn ook aan het zoeken naar een andere slaapplaats, echter ineens zie ik die niet meer, dus is het de bank geworden. Pfff. Na een ' flitsende ' nacht is het weer dag. Iedereen is uitgeslapen en bijna alle peregrinos gaan naar het restaurant om daar het ontbijt te nuttigen. Het weer ziet er goed uit. Wat een verrassing. Al snel gaat de jas uit en na tien kilometer lopen we zowaar in de korte broek. Het zonnetje schijnt en de omgeving ziet er weids, groen en heuvelachtig uit. We klimmen en dalen regelmatig over mooi aangelegde bospaden. Vorig jaar waren dit nog modderpaden.
We hebben borden gezien waarop staat vermeld dat ze de wandelpaden aan het verbeteren zijn. Het werkt. Prachtige brede stevige gruispaden. Wat een plezier om op te lopen. Ook de dorpjes die we passeren zijn minder armmoedig. De huizen zien er 'rijker' uit en de dorpjes liggen dichter bij elkaar. Ook met regelmaat een bar/café open. We hebben een prachtige wandeldag, het is genieten dat het zo helder is en we weidse uitzichten hebben. We passeren nog een oude Romaanse brug. Wat opvalt is de boerenlandgeur, deze is soms overheersend. De varkensstallen verspreiden een stank. Getver. Het lijkt hier wel Brabant. Wie toch alle dagen onze toeschouwers én aanmoedigers zijn dat zijn de vele honden. Alle dagen verwelkomen ze ons met veel en luid geblaf totdat we hun territorium voorbij zijn. Jong, oud, mannelijk of vrouwelijk, klein of groot het maakt niet uit. Allen zijn ' enthousiast' als we passeren. De één kwispelt, de ander gromt maar allen hebben een goed geluid.
Tegen half drie komen we na een fikse daling aan in Ponte Ulla. We gaan naar pension Juanito. Er is daar plek en we hebben weer een kamer voor onszelf. Voor € 12.00 p.p. gaan we echt niet in een herberg.
We worden hartelijk ontvangen door la Señorita. Als we gaan eten bij haar krijgen we een tomatensalade en een flink stuk karbonade, boterzacht. Als ik vraag om mayonaise bij de patates wordt ik, terecht, op mijn vingers getikt. Hoe krijg ik het in mijn hoofd naast zo'n lekker sausje!! Inmiddels regent het weer flink buiten. Wij hebben ontzettende mazzel gehad dat we op tijd zijn gearriveerd. We blijven binnen en lezen een boek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten