56. Finistere naar Muxía. 29 Km.

Dag 56. Dinsdag 17 mei. De route vanaf Finistere.

Een mooie afsluitende zonnige wandeling naar Muxía.

Als het in het hotel nog heel stil is en niemand nog aanstalten maakt om op te staan, laat staan om voor ons een ontbijt te verzorgen, sluipen wij het hotel uit. De zon moet nog achter de heuvels opkomen.

We wandelen om half acht al richting de heuvels. We hebben een banaan en wat yogurt op de kamer naar binnen gewerkt en gaan op weg naar de koffie ruim dertien kilometer verderop. Heerlijk om iets in het vooruitzicht te hebben. Als we bijna het dorp uitzijn zien we de eerste peregrino al voor ons. Bij een kruispunt blijft deze dame lang aarzelen en wacht totdat wij zijn gearriveerd. Tja, welke kant moeten we uit richting Muxía? De GPS brengt uitkomst. De route is hier slecht aangegeven en dat is toch lastig als je op de 'bonnefooi' je pad gaat zoeken. De dame maakt een afkeurende beweging naar de hand van George waar zijn GPS in rust. Wij knikken en zijn blij met 'onze richtingaanwijzer'.  Toch loopt ze snel achter ons aan, want ook zij is op weg naar Muxía. Ze kan ons nog even volgen en zal verder haar weg wel vinden. De route wordt redelijk van twee kanten af aangegeven. We lopen van de kust af en klimmen en dalen door het groen en geel gekleurde boerenachterland. Boeren zijn aan het werk op het land. Het gras wordt gemaaid of de gier wordt over het land uitgespreid. Enige ijverige tuinders werpen,  ja werkelijk met de hand, de zaden uit hun emmer in de pas geploegde zoden. Het waait en de lucht is redelijk helder. De zon probeert volop te schijnen.

Eindelijk na ruim twee en half uur wandelen komen we aan bij een restaurant in een klein dorp wat hoofdzakelijk bestaat uit pensions en privéhuizen, de casa rurals. Onze energie is allang weer verspild en een bocadillo met een flink stuk cake verdwijnt zeer snel naar de 'donkere kamer van vertering'.  Het lijkt soms wel alsof je niets hebt gegeten, zo snel als onze maag weer begint te 'knorren' en vraagt om meer. Onderweg naar Muxía is dit de enige stop waar je op deze route wat kunt eten. Wat het drinken betreft komen we twee keer een automaat tegen en nog eenmaal staat er een soort ' cafétentje' waar een vrolijke meneer je probeert binnen te halen om bij hem iets te komen drinken. Helaas we laten dit aan ons voorbij gaan en zoeken een picknickplek in het bos. In een klein gehucht zien we in de opening van een piepklein schuurtje nog enige huisvlijt.

Een oudere dame is de maïs aan het afpellen. Het maïs verdwijnt in een kleine ' kneedmachine' waar het tot meel wordt vermalen. Het meel wordt gebruikt voor ondere andere brood. De tijd staat even stil. Na het dorp gaan we naast het bospad, temidden van gezaagde boomstronken,onze laatste bananen nuttigen. Een goed picknickplekje, alhoewel als je niet oplet heb je een kleefbroek vol met hars als je opstaat.

We  zien op onze kilometerteller dat we nog ongeveer 6 kilometer hebben te gaan. Nou dat gaat lukken. Het lijkt wel alsof we energie overhouden vandaag. We gaan de daling inzetten naar het dorp Muxía. De zee komt in zicht en we zien enige kleine strandjes tussen de inhammen van de rotsen liggen. Als we dichterbij komen krijg je zin om pootje te gaan baden. Echter mijn kameraad houdt van doorlopen. Eerst naar de plek van bestemming en daarna is er tijd voor andere dingen.

Tja, zo wandelen we door naar onze plek. Deze ligt een kilometer buiten Muxía. We laten de haven achter ons en via de regionale straat komen we aan in het plaatsje Baiuca. Het bestaat uit vier huizen, waaronder ons pension/ restaurant. We hebben hier voor drie nachten een kamer gereserveerd. Het oogt allemaal heel vriendelijk. Het heeft een zonnig terras, een bar-/restaurant en diverse knus ingerichte kamers. Nadat we zijn gedouched gaan we eten in het restaurant. We laten het ons geweldig smaken. We zitten ook nog enigszins beduusd hier bij te komen, want het betekent echt FINISH.

1350 km. Gelopen in precies 8 weken met drie rustdagen. Pff.. Als je terugkijkt denk je wat een verschrikkelijk eind gelopen, echter in de flow van alle dagen met het doel voor ogen van kust naar kust gaat het 'bijna vanzelf'.  We zijn er en wat nu?  Morgen uitwandelen hier in de omgeving. Lekker de heuvels in, het dorp verkennen.

Het heeft nog een paar bijzondere plekken om te bezichtigen en natuurlijk pootje baden. Nu nog duimen voor drie mooie zonnige dagen hier in het uiterste puntje van Noord-Spanje.