44. Campobecerros naar Alberguería. 26.5 km.

Dag 44 donderdag 5 mei, de route vanaf Campobecerros.

Een grijze dag door het berglandschap van Siera de Seca.

Nadat we afgelopen dagen eindeloos hebben genoten van de zon is het vandaag grijs. Jammer want we zullen de vergezichten nu gaan missen. We lopen nog steeds op 'de top' van het bergachtige gebied. Dit is op ongeveer 900m hoogte. We hebben vanmorgen nog bij el señorita in de plaatselijke bar een heerlijk ontbijtje gehad. Ze heeft ons verwend met veel toast. De route vanuit Campobecerros gaat eerst via de asfaltweg nog een stukje omhoog. Bij een 'relatief oud kruis' buigen we van de doorgaande straat af en gaan we het bospad in. Het bospad  kronkelt door het berggebied met diepe kloven naast het pad en in de diepte of tegen de heuvels aan zie je kleine geisoleerde dorpjes. Ook zien we de werkzaamheden van de aanleg van de hogesnelheidstrein. Af en toe zie je uit de berg een beginnende tunnel verschijnen. Bergpaden zijn veranderd in betonpaden. Het uitzicht is nog redelijk goed af en toe hebben we een klein stofbuitje.

Echter dat is zo minimaal dat we daar de regenkleding niet voor aantrekken. Tot aan Laza dalen we flink af. In het dorp doen we enige inkopen voor in de herberg van Alberguería. We weten dat we daar zelf voor ons warme maaltijd moeten zorgen. Tomaten, tonijn en brood nemen we mee. Als we na de koffiestop Laza uitlopen is het tot het gehuchtje Soutelo Verde nog vlak. We lopen over het asfalt. Maar dan hebbe ze ons tuk. We moeten flink aan de bak. We krijgen een lange klim voor ons kiezen die op en af gaat. Pff.. In het boekje stond op een plaatje dat het pad geleidelijk omhoog gaat, maar allengs stijgen we weer naar bijna 1000 m. Dat is flink werken. Het is een klamme dag en de regen druppelt op onze rugzak. Net genoeg om niet de regenkleding aan te trekken. Inmiddels is het nevelig geworden en zijn de uitzichten beperkter geworden. Naast het pad staat genoeg in bloei.

Veel doornstruiken met gele bloemen, veel wilde paarse viooltjes, wilde hyacinten, een soort gele boterbloem en de paarse akelei. Rond half drie komt het dorpje Alberguería in zicht. De laatste kilometer lopen we over de weg naar de herberg. We zijn de eersten die arriveren bij de herberg.

Het ijzeren sluitwerk zit nog voor de deur. Tegenover de herberg moeten we ons melden. El Señor heeft een hele bijzondere bar. Het hangt vol en meer dan vol met schelpen die door heel, hee veel peregrinos in de loop van de jaren zijn ondertekend. In eerste instantie heeft hij ze nog opgehangen, maar inmiddels is de hoeveelheid zo enorm dat ze nu in bakken staan en niet meer worden opgehangen.

El Señor is een man van weinig woorden. Als we ons melden worden we direct richting de herberg gedirigeerd. Hij opent de deur en het enige wat hij zegt, ducha hier, en ducha boven. Hij zwaait met zijn hand richting de zolder en voilà redt je.  Het is koud in de herberg. We dwalen door deze bijzondere herberg. Hij heeft dit verwaarloosde pand jaren geleden opgeknapt en ingericht voor de peregrinos. Alles is er. Eten, drinken, leesboeken, muziekinstrumenten en heel, heel veel meer. Je hebt hier ogen tekort. In de keuken mag jezelf koken, er is eten in voorraad. Je kan de houten kachel lekker opstoken en wil je wijn dan pak je dit gewoon. Wat het kost? Dat is wat je ervoor over hebt. Een donativo noemen ze dat hier. Het maakt el señor niet uit als je, denken we, maar niet aan zijn hoofd zeurt. Hij is weinig spraakzaam, maar als George hem vertelt dat we hier vorig jaar ook zijn geweest en hij ons in het gastenboek vindt komt er een glimlach rond zijn mond en hebben ze een kort gesprekje. De herberg heeft 24 bedden met veel extra dekens/ slaapzakken op de zolder. Hard nodig want het is er bokkoud. Tegen de avond komen er nog een 2 fietsers. We hopen dat die de houten kachel kunnen bedienen. Wij zijn niet van die 'vuurtje stokers'. In de bar kan ik zowaar het blog schrijven en genieten we van een lekker plateau worst met kaas y vino tinto. Straks ons maar eens gaan werpen op de avondmaaltijd. Van de avondmaaltijd is niets terecht gekomen. De kachel brandt lekker in de bar bij El señor en wij blijven er hangen. Het worst-  en kaasplateau is een goed maagvuller. Tegen tien uur zoeken wij en de grote groep fietsers de koude herberg op en kruipen diep onder de dekens.