Dag 40.. Zondag 1 mei. De route vanaf Asturianos.
Een onverwachte verassing.
Na een koud nachtje in de sporthal, waar we met zeven hebben geslapen gaat bij 'buurman de Bask' de wekker om kwart voor zeven. We staan alle op en pakken de spullen bij elkaar. Wij hebben nog wat eten gescoord gisteren en aan het kleine tafeltje ontbijten we. Als we voor acht uur de deur van de sporthal achter ons dichtdoen is het echt bokkoud buiten. Het heeft gevroren. De lucht is helder dus het beloofd een zonnige dag te worden. Brr.. Eerst maar ons warm lopen. De eerste drie kilometer lopen we over de weg naar Palacios de Sanabria, omdat ons is geadviseerd door de bareigenaar niet over het graspad te gaan. Het is er erg nat. Plotseling zien we twee herten voor ons die razendsnel door het veld lopen. Prachtig toch! Als we na het dorp het bospad inlopen is het al snel soppen.
We kriskrassen over, naast en langs het pad en vinden zo onze weg langs de vele waterplassen. Niet te geloven zoveel water als er de afgelopen weken hier is gevallen. Een paar dagen geleden zei iemand dat er sinds 1922 niet meer zoveel water was gevallen. Wat hier normaal in één jaar valt is nu in zeer korte tijd gevallen. De schoenen en de broek zijn al snel drijfnat, want soms moeten we wel door de waterpoelen. Het landschap is afwisselend. We hebben de bergen om ons heen en de begroeiing is nog behoorlijk grijs.
Toch beginnen de bomen al behoorlijk in hun blad te komen en zien we ook bomen mooi in de bloesem staan. Na veel gesop lopen we weer over een stuk asfalt en in het kleine gehuchtje, Otera de Sanabria, staat een heel klein zeer oud kerkje uit 1717. De deur staat op een kier en enige bewoners uit de omgeving komen hier straks naar de kerkdienst. Wij glippen even voor ze uit het kerkje in. Wauw, dat heb ik na Toledo niet meer gezegd.
We zijn allebei sprakeloos. Een kerkje zo verborgen met zoveel pracht en praal. Het gehele interieur is van hout en overal waar je maar om je heen kijkt is dit rijkelijk beschilderd. Zijkanten, plafonds, altaar alles is nog prachtig bewaard gebleven en toont een rijkdom aan schilderwerk. We blijven ons verbazen, echter we moeten door. Buiten hebben zich inmiddels meerdere mensen verzameld en iemand laat ons het bord zien van welk bouwjaar dit kerkje is.
Wij lopen weer door op weg naar Puebla de Sanabria. Hier drinken we kofiie en nemen er en lekkere koek bij. Het is een mooi oud dorpje wat bovenop de heuvel ligt met een kasteel. We slaan het dorpje over,omdat we het al twee keer hebben gezien. Inmiddels kunnen we de pijpen van de broek afritsen en ook de jas kan uit. Het blijft wel fris. Een echte noordenwind zullen we in Nederland zeggen. Als we weer het veld ingaan blijven we ploeteren over de zeer drassige paden en omdat we daar alle aandacht voor nodig hebben zien we te laat dat we verkeerd lopen. Enfin, een stukje langer ploeteren kan er wel bij. Na een heerlijke zonnige wandeldag komen we rond twee uur aan in het bergdorpje Requejo.
We lopen naar Casa de Cerviño. Dit kennen we nog en is en prima herberg met veel bedden en faciliteiten. We zijn de eersten en blijven de overige middag hier ook de enigen. De dagen zitten wonderlijk in elkaar. Zo struikel je over de peregrinos en zo zie je ze nergens meer. Iedere pergrino trekt ieder dag zijn eigen plan. De peregrinokaravaan die dagelijks zijn weg vervolgt blijft onvoorspelbaar qua hoeveelheid van mensen die er in of eruit stappen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten