12. La Roda naar Minaya. 17 km.

Dag 12. Zondag 3 april. Route vanaf La Roda.   Blaffende honden bijten niet.

Vandaag doen we een kort stukje. We kunnen wel twee routes aan elkaar plakken, maar dan weten we zeker dat de voetjes niet meer in de stand 'vooruit' gaan staan. Gisteren heb ik mijn voeten wel erg laten lijden. De warmteuitslag op mijn voeten zorgt ervoor dat ze mijn schoenen uitbranden. Met de merinowol sokken, daar hebben mijn voeten weinig mee. Ze willen één ding; uit de schoenen en genieten van de frisse gezonde lucht. Helaas, vanmorgen heb ik de voeten weer in mijn sokken gepropt die hard aan een wasbeurtje toe zijn. Eerst maar aan de wandel en morgen een farmacie opzoeken. We gaan rond 9.00 op pad en hebben alle tijd. Als we het dorp uit zijn lopen we langs de plaatselijke industrie die bewaakt wordt door veel honden. Gelukkig zijn de hekken, waar ze achter staan, hoog en als ze hun tanden laten zien dan worden wij daar in het geheel niet koud van. We vragen ons af wanneer deze honden te eten krijgen, want stil is het er. We zien geen voederbakken en meestal is er bijna geen schaduw voor de honden. Soms een hondenhok of een schaduwmuur. Het is opvallend dat ze al van  honderden meters afstand beginnen te blaffen of te grommen.  Zo gauw als je het terrein voorbij bent zijn ze stil. Wij genieten van de stilte als we opnieuw door de beginnende groene korenvelden lopen en er verder weer niets is te zien.

De vele opeengestapelde stenen, die van de akkers afkomen, zijn onze richtpunten. We pauzeren nog even kort en door een lint van sproeiinstallaties vervolgen we ons pad. Ze besprenkelen volop de grote akkers en ook de boeren zijn bezig om de akkers van ' juiste bemesting' te voorzien. Dat laatste willen we niet graag inademen, dus blijven we op gepaste afstand als de boer in onze nabijheid komt. Een harteljke groet van hem en wij lopen richting het dorp. In begin van het dorp Minaya staat een gerestaureerde Parador,

wat meestal zeer luxe hotelovernachtingen zijn. Deze niet. In het dorp is het erg stil. We komen bijna niemand tegen. Als we ons melden bij Hostal Antolin aan de rand van het dorp is het gedaan met de rust. Het zit er stampvol en hele gezinnen zoeken hier hun vertier. We krijgen een mooie frisse kamer. Ik kan de was doen en de dames helpen mij om een plek te vinden om ons wasgoed te drogen. Een grote binnenplaats, met een 'makke' herdershond daar zal het lekker drogen. Heerlijk morgen wandelen we fris en fruitig achter elkaar aan. We gaan eten.