23.Almorox naar San Martin Valdeiglesias. 22 km.

Dag 23. Donderdag 14 april de route naar San Martin de Valdeiglesias.

Door de groene heuvels.

Vandaag hebben we sinds lange tijd een korte etappe. Heel blij dat we gisteren de laatste 8 km. er nog bij hebben gedaan. Als we het dorp uit lopen hebben we de oude pranger gemist. Een pranger is een schandpaal,

hier werden mensen aan vast gebonden die iets op hun kerfstok hadden. Het stond het publiek vrij om letterlijk de persoon " voor paal te zetten " en te beschimpen of te bekogelen met rot fruit, te bespugen of anders. Als we rond acht uur het dorp verlaten is het buiten bewolkt en de temperatuur is goed om te wandelen. We dalen meteen een flink eind het dorp uit. We lopen langs moestuinen die stevig worden bewaakt door vele honden. Ze zorgen er wel voor dat je absoluut niets van het moestuintje gaat 'jatten'. Het smalle zandpad kronkelt dwars door de heuvels en het is stevig klimmen en dalen. De bovenbeenspieren moeten werken en dat zijn ze niet erg gewend na alle lange bijna vlakke afstanden.

De omgeving is prachtig. Veel groen, uitgestrekte bossen, en de bermen die paars en geel kleuren. Met regelmaat passeren we woningen die op zeer mooie plekjes in de heuvels staan. Als er plotseling een hondje door het hek komt en op ons af stuift is het oppassen geblazen. Wild blaffend en grommend blijft het 'stomme beest'  voor ons lopen en wij zwaaien met onze stok en gebruiken woorden die ik hier maar niet zal plaatsen. Als La señorita eraan komt en het hondje wil oppakken wordt ze bijna door hem gebeten. Jammer het had bijna met mijn stok de andere kant van de heuvel gezien. De rust keert weder en wij zoeken een plekje om van het mooie uitzicht te genieten. De route blijft mooi en lange tijd lopen we langs enorme rotsblokken, heuvel op en heuvel af.

Een motorcrosser passeert ons nog. Het is ook een geweldige route om te mountainbiken of te crossen. Het is echt genieten vandaag ook al moeten de bovenbenen en knieën flink werken. Boven ons zweven regelmatig grote roofvogels die in dit gebied op zoek zijn naar kadavers. Als we de blik op het pad richten zien we een 'slang' het pad oversteken. Het zijn tientallen rupsen die zich als een ketting aan elkaar hebben gerijgd en zo proberen veilig de oversteek te maken. Zo te zien een doordacht plan.

Na nog een korte stop bereiken we San Martin de Valdeiglesias.  Een kasteel en een grote kerk komen nog net boven alle huizen uit. We dalen een flink eind om in het dorp te komen. Wel jammer, we lopen zo mooi op hoogte. Vanmorgen van 530 naar 850 geklommen. Geleidelijk klimmen we weer omhoog en maken nog een gratis rondje om de kerk, omdat de GPS vindt dat de route Te kort is geweest. Wij vinden het echter prima. Op het plein aangekomen zien we dat het gemeentehuis nog open is. We halen er nog een stempel en in het straatje ernaast vinden we ons verblijf. Een casa rural uit 1770, wat door een vriendelijke señor wordt beheerd. Na ontvangst in het donkere oude huis, waar op de kamers nog de authentieke houten planken liggen, we een klein balkonnetje hebben, een modern bed en we de ' buren' horen, nemen we een douche. Als service kunnen we de was bij el señor laten doen. Perfect! We hebben nog en hele middag voor ons. Dat is lang geleden. Heerlijk! El señor tipt een goed restaurant voor ons. Rond drie uur gaan we daar naar toe. Hij heeft gelijk gehad. Het was heerlijk. Daarna tijd voor het siësta. Als we tegen de avond nog een kijkje in de kerk nemen is dit zeker een bezoek waard. Het heeft een enorm houten bewerkte ombouw achter het altaar.