Dag 22. Woensdag 13 april. De route vanaf Torrijos.
Pergrinos glibberen over de natte klei.
Alle kleding is weer droog en we trekken de regenkleding bij voorbaat al aan, want het ziet er buiten nat en vooral grijs uit. Rond 8.00 banjeren we het stadje uit. We passeren het gemeentehuis van Toriijos, het is al open, we halen er een stempel. Het is wederom een mooie. (voorbeeld van Stempelboekje)
Als we het gemeentehuis uitstappen geloven we onze ogen niet. 8 peregrinos voor ons. Waar komen die zo plotseling vandaan? Als er een bankje was geweest waren we daar allebei op gaan zitten. Het kan toch niet waar zijn dat het straks dringen wordt in de kleine plaatsen waar amper een overnachtingsplek is. Ik neem een foto van ze. 8 kleurrijke figuren met allen een felle regenhoes om de rugzak
(helaas is de aansluiting met onze tablet stuk gegaan en kan ik geen foto's meer overzetten). Als we na een paar kilometer over de weg het veld ingaan, lopen we meteen op een verschrikkelijk kleipad. We glibberen van de ene naar de andere kant en al snel hangen de nodige kilo's klei aan onze schoenen. We hebben gezien dat de andere perigrinos allen lage schoenen dragen. We hopen dat ze deze aanhouden, want de klei trekt onze schoenen bijna van de voeten. Stoer zetten we door. De andere peregrinos zijn niet meer in beeld als we achterom kijken. Die zijn vast gevallen, onherkenbaar nu of zitten vast in de klei. We hebben geen noodsignaal gehoord, dus kunnen we gewoon doorlopen! Pff. Je wordt er wel een beetje moe van zoveel geglibber. Het is goed dat de wandelstokken ons houvast zijn. Na 12 km. komen we aan in het dorpje Maqueda,
een oude burcht op de heuvel bij het dorp, kijkt op ons neer. In het café, aan het einde van het dorp, strijken we neer. Gelukkig is het in de meeste café / bars altijd een zooitje op de vloer, zodat onze blubberschoenen hier welkom zijn. Mijn moeder zei altijd" alles buiten uit graag, ik heb net gewerkt". Gelijk had ze. Als we het café verlaten laten we ons visitekaartje achter. We gaan voort en houden de regenbroek aan die inmiddels bruin is gekleurd. De paden worden af en toe iets beter, zodat we meer van de omgeving kunnen genieten. We lopen tegen de bergen aan, waar we op de toppen de sneeuw zien liggen. Ook de natuur verandert. Het voorjaar wordt hier zichtbaar. Gekleurde bermen, bomen die hun nieuwe blad krijgen, diverse kleine kleurrijke vogels zien we onderweg en we zien de schaapherder met zijn hun kudde in het veld of langs de snelweg. Echt waar!
Voor het dorp Escalona moeten we flink klimmen. Het dorp is ommuurd en heeft een groot kasteel. Eenmaal boven worden we door een señor van de Amigos del Camino de Santigo opgevangen die ons een verblijf in een 'gebouw' aanbiedt, waar we na drie uur in kunnen. Brrr.. Waarschijnlijk zo' n koud hok! Echt niet! Hij neemt ons mee naar de bar, maar wij besluiten om na een korte stop de laatste 8 km. heuvelop vandaag te doen. In het dorp Almorox is een hotel en daar kunnen we terecht. Via een mooi oud grint-/ zandpad lopen we door de heuvels. Aan de ene kant de bergen en aan de andere kant de vlaktes van de La Mancha. Van de La Mancha nemen we vandaag afscheid. Als we weer een heuvel over zijn zien we het dorpje Almorox liggen. Het pad slingert zich ernaar toe. We worden in het dorp onthaald met de vuilnisbelt. Dat is weer eens wat anders dan de laatste twee pittoreske plaatsjes. Het hotel ligt gelukkig in het centrum,waar het voorportaal van de kerk uit 16e eeuw is.
Van el señor mogen we, met ons vieze zooitje, zo doorlopen naar de kamer. We hebben bij de kamer een klein balkon en die is al snel bezet met schoon gewassen kleding. Morgen gaan we verder de hoogte in. We zitten nu op 540 meter en einde van de week zal dit ruim boven de 1000 meter zijn. Sneeuw??
Geen opmerkingen:
Een reactie posten