17. La Villa de Don Fabrique naar Tembleque.30 km.

Dag 17. Vrijdag 8 april. De route vanaf La Villa de Don Fadrique.

We zijn weer alleen in de La Mancha.

Als we vanmorgen de casa verlaten, wandelt de Frans/Schotse lady met ons mee. Echter we hebben al snel het tempo te pakken. Ze heeft er duidelijk moeite mee. We nemen afscheid van elkaar en wie weet komen we elkaar nog elders tegen. Het is koud, het waait stevig, wij willen warm worden,dus wij zeggen tegen elkaar "een tandje erbij'.  Het lukt, "Buen Camino en tot in Toledo'. Gisterenavond was het veel te gezellig. El Señor kwam nog met een fles rode wijn aanzetten en vertelde ons wat we allemaal nog op onze route tegen gaan komen. George zijn Spaans is goed te verstaan voor el señor en hij pakt ieder moment aan om met hem te conserveren. Hij wil ook graag foto's van ons maken, maar zijn oude telefoon maakt zeer slechte foto's. Als el señor in de gaten heeft hoe snel wij foto's kunnen nemen en deze via de email aan hem kunnen versturen is het op zijn Facebook pagina druk geworden. Vanmorgen, na een goed verzorgd ontbijt door hem, neemt hij geëmotioneerd afscheid van ons.  We hebben weer een lange wandeling te gaan. Eén dorp tussendoor en dat is het wel weer.

De laatste 10 km lopen we parallel aan een snelweg. We vinden nog een rustplekje bij een klein huisje. Heerlijk de benen even omhoog en kijken wat we nog aan lekkers in onze 'knapzak' hebben. De weg is eindeloos lang en de wind waait zeer guur om ons heen. Als we in Tembleque aankomen is het inmiddels tegen drie uur. Er staan, bij het dorp, twee antieke Molinos de Viento bovenop de heuvels, die ons uitnodigen om ze van dichtbij te gaan komen.

Helaas de benen  protesteren. De weg ernaar toe is Te lang,Te stijl en Te ver. We zwaaien ernaar en genieten straks wel van de foto. In het hotel is geen plaats voor ons. COMPLETO! Wij geloven er niets van. Het is er akelig stil. Enfin, niets aan te doen, we lopen naar het dorp. Passeren nog een oud stadion waar stierengevechten worden gehouden. In het dorpje vragen we in het  plaatselijke café naar een overnachtingsplek. We hebben mazzel. De jonge eigenaar heeft een Casa Rural, Flor de La Mancha. Hij brengt ons er heen en op de tweede verdieping leggen we onze vermoeide benen heerlijk even op het bed. Echter we hebben weinig tijd, want anders missen we de warme maaltijd. Tot onze verrassing zien we onze Frans/ Schotse lady weer, die tot vorig jaar altijd met haar ezel de caminos wandelde. Ook de man die we gisteren even hebben gezien laat ons nu niet los. Hij is een actieve Duitse heer van 75 jaar.  Met vier zijn we in de casa. Tegen de avond lopen we nog even naar de Plaza Mayor, die omgeven is met oude pilaren en gebouwen. In vroegere periodes werden hier de stierengevechten gehouden. Er waren bijzondere plekken voor koninklijke genodigden.

 's Avonds zoeken we een plek in een bar. Een vino tinto is 'de kers op de taart'.