30.Àrevola naar Medina del Campo. 35 km.

Dag 30. donderdag 21 april. De route vanaf Àrevola.

Camino mes kwijt.

Laten we het vandaag voor de verandering maar niet teveel over de route hebben. Nadat we het stadje, via la plaza de la Villa, in stilte hebben verlaten gaat het een lange wandeling worden door de korenvelden, met af en toe een geel veld van het koolzaad.

Verder alleen een eindeloos leempad waar we vaak de zijkanten van hebben opgezocht omdat de leem aan onze schoenen bleef plakken. Halverwege de route nog een verlaten nederzetting gepasseerd, waar de roofvogels boven zweven. Er zijn daar vast nog 'lijken' achterbebleven! De blik is op oneindig gegaan, want de leempaden blijven zich voor ons uitstrekken en naast het pad, de laatste 10 km, een snelweg, de A6. Hoe kun je zo' n route bedenken voor pelgrims die al dagen alleen maar oneindige leempaden volgen van gehucht naar gehucht.

Echter wat erger is, we zijn ons camino mes kwijt. Vorig jaar een zeer handig en scherp mes gevonden. Het lag daar toen alleen op een tafel in een herberg en niemand die zich nog om het mes bekommerde. Dat hebben wij toen gedaan. Sinds dat moment zijn we er zeer blij mee en ook het mes. Het heeft een tweede leven met ons gekregen. Alle dagen zijn  we er bijzonder zuinig op. We koesteren het mes. Het houten handvat heeft inmiddels een naam gekregen; George. In het houten handvat zit een diepe snede waarin het mes precies past. Als je het mes tevoorschijn haalt en deze éénmaal recht op het houtwerk aansluit heb je tussen het hout en het mes en klein ijzeren scharnier, als je deze een kwartslag draait zit het mes muurvast. Oh, zo praktisch. Gisterenavond hebben we op de kamer gegeten, want voor het restaurant waren we te laat. Wij hebben lekkere dingen gehaald. Worst, kaas, brood, wijn en fruit. Het mes werd intensief gebruikt en had het natuurlijk ontzettend naar het zin. De tafel lag vol met plastic afval, schillen van het fruit etc. Opruimen natuurlijk. Weg met al die zooi. Ik heb alles bij elkaar gepakt en voila in de prullenbak. We hebben nog wat gelezen en rond 22.00 wordt het tijd om te gaan slapen. Het mes heeft geen ' geluid' gegeven. De hotelkamer in alle vroegte verlaten, na een cakejes ontbijt. Alleen het geluid van een verschrikkelijke rochelende, hoestende en bijna stikkende man naast onze kamer volgt ons pad naar buiten het hotel. Toen we vanmorgen in het veld onze banaan in stukjes willen gaan snijden kijkt George me verbaasd aan als ik vraag' waar heb je het mes opgeborgen, ik zie het niet meer in de zijvak van je rugzak'?  ' Jij hebt het gisteren voor het laatst gebruikt? Hmmmm..... Denken, denken en ahh.. De tranen springen in mijn ogen, ons camino mes is in de prullenbak terecht gekomen. We weten het zeker. Ons camino mes 'George' zal geen derde actief leven krijgen. Neen, het belandt op de vuilnisbelt. Het gaat vandaag, als er geen ' prullenbak verzamelaar' is naar het land van de grote vuilnisbelt verhuizen. Het zal daar zijn verdere leven in eenzaamheid of in gezelschap van vele 'afdankers' langzaam aan verpieteren en met veel boosheid terugdenken aan de avond van dumping. Adios y perdonne.

Wat moeten wij zonder zakmes op zak? Het voelt als 'leeg' in de rugzak. Iedere dag gebruiken we het zakmes. Het is één van je keiharde benodigdheden die je op de paklijst zet van 'absoluut niet vergeten om mee te nemen'. Als we in het stadje Medina del Campo op zoek gaan naar een nieuw zakmes zijn 's middags bijna alle winkels dicht. Bijzonder, want over het algemeen gaan na 17.00 de winkels open. Vandaag niet. Wij worden lettelijk gestraft. Gelukkig heeft de dag een gezellig einde. We ontmoeten nog twee duitse peregrinos die een aantal rustdagen inlassen vanwege blessures. Op het terras in de zon proosten we op gezondheid en nog mooie caminodagen. In stilte hopen we dat ons camino mes ook nieuwe vrienden heeft gevonden.