24. San Martin de Valdeiglesias naar Cebreros. 18 km.

Dag 24. Vrijdag 15 april. De route vanaf San Martin de Valdeiglesias.

De oudheid onder onze voeten.

Het zeer gehorige Casa Rural heeft als grote voordeel dat je niet bang hoeft te zijn dat je niet wakker wordt. Eerst gisterenavond, onze bovenburen gebruiken langdurig het toilet, zeker flink bier gedronken, en de conversatie van alle naaste buren is duidelijk hoorbaar. Het zijn allen peregrinos. We zijn met 10. Gisteren ook de was laten doen en wat gebeurde er... één sok niet terug. Paniek, paniek, want die hebben we niet op voorraad. In aller ijl el señor opgezocht en toen ik zei dat ik mijn sok kwijt was, keek hij mij verbaasd aan. Echter hij wist niet dat hij een zeer ervaren 'wasvrouwtje uit Roncevalles' voor zich had. Ik vroeg of ik mocht kijken tussen het rubber van het wasmachine manchet. Nee, geen sok. Naar de droger en jawel daar kwam mijn sok tevoorschijn. Ach, wat heb ik mijn sok gekoesterd en opgewekt ging ik terug naar mijn kamer om mijn aanwinst te tonen. Vannacht hebben we heerlijk geslapen in ons grote moderne bed. Het is alweer vroeg dag en de voeten trappelen om op pad te gaan. Het wordt vandaag een korte etappe, maar 18 km, en daar houden ze van.  We maken vandaag een lusje van 4 km. Want er zijn 4 zeer, zeer oude toros de Guisando te zien uit 300 tot 400 jaar voor Christus.

Via de asfaltweg lopen we daar naar toe en twee peregrinos lopen voor ons. Zij zijn net zo nieuwsgierig als wij. Als we er aankomen zien we tot onze stomme verbazing dat het toegangshek is gesloten en lezen we dat het alleen op vrijdag en in het weekend is geopend. Tja, wij zijn natuurlijk veel te vroeg. Gelukkig hebben ze er rekening mee gehouden dat er toch mensen buiten de bezoektijden komen, tussen de spijlen van het hek door kunnen we de 4 toros zien. Prachtig dat wel. Echter het werkt ook op onze lachspieren. Zo' n stuk omlopen voor 4 toros. Ook de twee andere peregrinos, Duitsers, lachen om het geheel. Natuurlijk maken we een foto en vervolgen over het asfalt, langs de drukke weg, onze route. We zijn gearriveerd in de provincie de Castilla y Léon. De route is goed bewegwijzerd en dat waren we al dagen kwijt. Via de gele pijlen vinden we gemakkelijk onze route door de heuvels/ gebergte. Langs granietblokken dwalen we over een mooi pad. De omgeving is mooi. We zien de sneeuw hoog op de bergtoppen liggen van de Sierra de Credos. Als we een pauze inlassen wordt onze rust verstoord door een enorme kudde koeien, wel 200, vermeld de boer. George kijkt angstvallig omzich heen of ons laatste brood geen lekker hapje is voor de koeien. Ik, als echte boerendochter, leidt de koeien van het lekkere hapje af er is immers genoeg gras voor hen.

In het laatste stuk lopen we nog over twee zeer oude Romaanse bruggen die zijn gerestaureerd.

Wat hebben we een mooie tocht vandaag. We hoeven niet teveel te klimmen en kunnen genieten van de weidse uitzichten. De laatste 5 km. lopen we over een betonnen pad, wel jammer. Vlak voor het dorp Cebreros komen we nog een paardenboer tegen. Hij nodigt ons uit om op zijn paard te komen zitten zodat de route gemakkelijker gaat. Ja, dat zou hij wel willen. Het paard op hol en wij als ' rawhide' door de prairie. Hij vind het maar wat stoer dat wij de camino lopen. We vervolgen onze route en vlak voor het dorp zien we een pranger. Deze ligt echt op een heuvel buiten het dorp. We klauteren ernaar toe en  laten onze gedachten gaan. ' Hoeveel mensen zullen hieraan zijn vastgekneveld en bespuuwd? Hierna lopen we via de kleine achterbuurt het dorpje Cebreros binnen.

Bij het hotel aangekomen vinden we de deur op slot. We zijn verbaasd. We wandelen door naar het plein en gaan daar bij de bar, op het terras, koffie drinken. Het smaakt goed. La señorita belt voor ons naar het hotel. Ze zijn toch open. Als we bij het hotel komen is deze nu inderdaad open. Ze waren even boodschappen doen. Het hotel oogt verlaten, echter onze kamer is prima. Al met al een mooie wandeldag. De zon schijnt regelmatig en het terras lonkt.