Dag 15. Woensdag 6 april de route vanaf Las Pedroñeras.
Op het balkon van de La Mancha.
Vandaag weer een mooie wandeldag. De wind is afgezakt en de zon schijnt over de vlaktes. Nadat we het knoflookdorp hebben verlaten
wandelen we naar twee kleine gehuchtjes. Ja, we hebben het echt goed gelezen gisteren, we kunnen er zelfs koffie drinken. Heerlijk voor de voetjes om tussendoor uit te rusten. In het eerste gehucht is alles nog dicht, alleen in het gemeentehuis halen we nog een stempel. Als we in het volgende dorpje, Santa María de los Llanos, achter een gordijn een donker café vinden, vallen we daar bijna letterlijk naar binnen. Een opstapje bijna gemist. Ha,ha, maar de pensionistas zijn nog lenig in de benen. Na 14 km smaakt de koffie heerlijk. We ritsen de pijpen weer van onze wandelbroeken en gaan voort.
Door de vele eindeloze wijnvelden lopen wij als twee eenzame zwervers onze route De Levante. De wijnboeren snoeien de wijnstokken en in de grote wijnvelden zien we her en der grote wijnfusten,
Tinjanas. Vroeger vond hier de gisting in plaats. Ze konden wel 1600 liter bevatten. Tegenwoordig gaat alles naar grote coöperaties. Al snel zien we het derde dorpje liggen. We lopen als het ware op een balkon, steeds verschillende vergezichten. Het dorp Mota Del Cuervo is bekend om zijn zeven antieke windmolens, Molinos de Viento. Destijds rond 1600 en later, tijdens een lange droogte periode bouwden de mensen deze molens op de heuvels waardoor de wind hielp om het water uit de grond te pompen. Nu zijn het de 'kinderdijkjes' in het klein.
We nemen een pauze op het pleintje en maken een praatje met de gepensioneerde mannen op het bankje.
Het lijkt wel of de dorpen alleen maar uit gepensioneerden bestaan die met stok of rollator door het dorp lopen. We zijn benieuwd wat er zal gebeuren al we keihard gaan roepen dat er 'brand' in het dorp is. Wat zal er na luttele minuten naar buiten komen? We gaan weer op pad voor de laatste 12 km die voor vandaag nog overblijven. Het is een plezierige route omdat we genoeg tussenstops hebben. Dit is echt een zeldzaamheid. We lopen al meerdere dagen dat er echt niets is onderweg. In het routeboekje wordt hier ook voor gewaarschuwd. We blijven ons verbazen over de enorme uitgestrektheid.
De La Mancha is twee keer zo groot als Nederland en heeft 2 miljoen inwoners. Daarnaast is het het grootste wijngebied van Spanje. Met echt verrukkelijke wijnen. Dagelijks genieten we hiervan na onze voettocht. Af en toe moeten via een viaduct een grote Á- weg over. Dit zijn prachtig aangelegde 4- baanswegen waar we in Nederland jaloers op zullen zijn. Echter bijna geen auto erop te zien. Dit verschijnsel zien met regelmaat. Aan de infrastructuur hier in Spanje is gigantisch veel aandacht besteed. Te vaak zien we dat dit weggegooid geld is geweest, doordat het niet wordt gebruikt.
Als we tenslotte vermoeid in El Toboso aankomen vinden we één restaurant. We gaan snel naar binnen en hopen nog een menu del dia te krijgen. In de bar worden we aangehouden, maar toen ze onze uitgehongerde blik zagen, lieten ze ons meteen door naar 'el 'comedor'. Pfff.. ' Het is hier wel erg chique, dat zal een gepeperde rekening worden ' denken we allebei. Het maakt ons niet uit. Eerst eten en dan schrapen we ons zakgeld wel bij elkaar. Een mooie witte wijn uit 2010 wordt bij het eten geserveerd. Wij proosten op ons geluk! Tegen het einde doen we de rest van de overgebleven wijn in onze bidon. Echte Hollander 'daar hebben we voor betaald'.
Als we afrekenen en ik aan George vraag 'wat denk je wat we moesten betalen? Zegt hij "€30.00". Koud, zeg ik. We kunnen met een gerust hard ons verblijf gaan opzoeken deze keer in een Casa, een privé onderkomen. La señorita verwelkomt ons en legt in rap Spaans uit wat we allemaal bij haar kunnen verwachten. We krijgen een mooie kamer en voor morgenochtend wordt een uitgebreid ontbijt geserveerd. Na een lange wandeldag klinkt het als muziek in de oren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten