Dag 33. Route vanaf Toro.
Laatste route van Camino de Levante. Na ruim 825 km gaan we Zamora halen.
Een mooie wandeldag langs de Duero.
Zondag geen rustdag voor ons. In alle vroegte opgestaan. Ontbijt op de kamer, want er is niets open voor half acht. We maken vandaag een lange wandeling naar Zamora. We plakken twee routes aan elkaar, dat betekent doorlopen vandaag. Eenmaal buiten treffen we op de plaza Mayor een bar/café die zijn lichten aandoet en wij schieten er als twee hazewindhonden naar binnen. Koffie vragen we. Natuurlijk zegt de barman. Vers gezet. Dit smaakt goed. Als we op pad gaan is het heel stil in het kleine stadje. Alleen de schoonmaakploeg is bezig de hoofdstraat te reinigen voor de nieuwe stroom toeristen die komen.
Als we via de hoge heuvel de stad uitlopen heb je nog een prachtig uitzicht op de rotsen, waarop Toro Rust. Eenmaal in het veld lopen we al snel langs de rivier de Duero, waar het water hoog staat. We soppen een beetje door de klei en verder gaat de route prima. Het wordt steeds warmer en we besluiten om de pijpen van de wandelbroek te strippen. Heerlijk, de zon schijnt uitbundig ook al is de wind wel erg fris. De kuiten hebben al lang geen daglicht meer gezien. De eerste 16 km zullen we geen dorpje passeren. We lopen ook nog een gedeelte langs de hoofdweg. Eigenlijk een verademing, even geen klei en je kunt rustig om je heen kijken zonder dat je bang hoeft te zijn dat je uitglijdt of je dat je een misstap maakt. Echter het asfalt is van korte duur.
Een nieuw richting bord wijst ons het veld in. Oké, we zijn volgzaam. Ook de twee Duitse peregrinos, die steeds in onze buurt wandelen, gaan het pad in. Echter het blijkt een motorcrosspad te zijn. We gaan een smal pad steil omhoog en alle hands aan dek om niet tegelijkertijd weer naar beneden te glijden. We helpen de twee peregrinos om ook omhoog te komen. Zij mopperen wat af. Wij zijn ook verbaasd dat we hier moeten lopen. Na enig geploeter van bijna twee kilometer zijn we weer terug op de weg. Hier blijven we maar lopen tot het volgende dorp. Hier vinden we een café . In het café is het al een drukte van belang. Het is zondag en rond half twaalf gaan ze hier aan de borrel en de tapashapjes. Er staan heel veel overheerlijke tapashapjes. Wij kiezen voor een grote bocadaillo. We moeten nog zeker 20 km. lopen voordat we in Zamora zijn. Na onze pauze zoeken we de route weer op die langs de Duero blijft lopen. Aan het water zijn veel ooievaarsnesten en roofvogels zweven boven de nesten. Zij azen op een heerlijk vers stukje jong ooievaarsvlees. Als we Zamora in zicht krijgen besluiten we om in het laatste dorpje voor Zamora te gaan warm eten, want we zijn hiervoor te laat om in de stad dit te bemachtigen. Het menu van inkvisringen, champignons en kabeljauw is een beetje teveel van het goede en we beleven er weinig plezier aan. We zijn waarschijnlijk te moe en hebben helemaal geen trek in eten. Met extra 'lange tanden' wordt het menu gedeeltelijk naar binnen gewerkt. Pff... Dat was dat. De laatste vijf kilometer kuieren we op de stad af.
Gelukkig hebben we een kamer in Hostal Chiqui gereserveerd. Dicht bij het centrum. Als we er aankomen moeten naar de tweede verdieping en we zien een prachtig ingerichte moderne kamer.
Na een douche gaan we de stad in. Naar de Plaza Mayor is het vijf minuten lopen. Daar aangekomen zien we tot onze stomme verbazing de twee Duitsers, die vanwege blessures, de route eerder hebben beëindigd. Zij zijn gisterenavond naar het stierengevecht in het stadion van Zamora geweest. We schuiven bij ze aan op het terras en beleven met elkaar gezellige uurtjes. Als de zon is verdwenen en het koud wordt op het grote terras gaan we ieder ons weegs.
Zij vliegen morgen terug naar Hamburg en hebben besloten om nooit meer naar een stierengevecht te gaan. Te Erg, Te veel bloedvergieten in korte tijd bij de jonge stieren. Wij gaan morgen door. We sluiten een lange eenzame route af, waar we veel kilometers moesten lopen voor overnachtingen. Waar we ons hebben verbaasd over de enorme uitgestrektheid, waar we hebben genoten van de rust, de inmense vergezichten, de grote wijnvelden en sinaasappelvelden, de heerlijke sinaaspappels, de welkome overnachtingen na de lange afstanden,de prachtige steden die zeer de moeite waard zijn voor een bezoek. Toledo,Avila, Toro en Albacete het zijn toppers om te bezoeken. Tot slot de La Mancha "wat een enorme desolate streek" we hebben het absoluut niet willen missen. Echter we zeggen allebei. Als je dit alleen doet, dan ben je een kanjer met veel "elastiek in de brains".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten