Dag 28. Dinsdag 19 april. De route vanaf Ávila.
Van de grote stad naar een zeer klein gehucht van nog geen 100 inwoners. Gotarrendura op 980m.
Na een ingelaste rustdag, door darmproblemen van George, gaan we vandaag weer op pad. Het is bewolkt en we horen de wind om de hotelkamer waaien.
Na het ontbijt vertrekken we rond half negen uit Àvila. Deze keer aan de mooie kant. Je hebt aan de noordkant een prachtig uitzicht op de ommuurde stad van wel 88 torens, die allen zijn gerestaureerd en de stad een ' mastieuse' indruk geven. We wandelen via een oude brug de stad uit. Bij het mirador maken we nog een overzichtsfoto van de stad.
Daarna wandelen over het asfalt van een brede verkeersweg (A60). We lijken wel vluchtelingen die niet weten dat je niet op een A-weg mag wandelen. Hier vinden ze het heel gewoon als je op de ' schouders' van een verkeersweg loopt. Tot aan het volgende dorpje lopen we over asfalt, waar we allebei geen liefhebber van zijn. De wind blaast flink in onze rug. Na ruim een uur lopen gaan we het veld in. Het is een breed pad met om ons heen grote granieten blokken. Geen peregrino voor ons of achter ons te zien. Hoogstwaarschijnlijk zijn we nu de enigen op de route.
De bergen zijn hier ver weg. Het is wel bijzonder dat als je aan de ander kant de stad verlaat er geen bergen meer zijn te zien. Alleen de heuvels. Over een lemenpad komen we na 12 km het dorpje, Cardeñosa binnen. Achter het gordijn, van de eerste bar, is er koffie te krijgen.
Verder ziet het kleine gehucht er armoedig uit. Alleen oude mensen zien we hier. Het gehucht zijn we snel uit. Eerst lopen we nog langs een oud pad met aan weerszijden opgestapelde muurtjes die we in deze omgeving al een aantal dagen tegenkomen. Ook op de velden zie je grote stukken ommuring. Waarschijnlijk werd op die wijze het land afgebakend en hadden de boeren zo hun eigen perceeltje. Als we het oude pad voorbij zijn, wandelen we nog door een klein vervallen stuk van een bijna verlaten gehucht. Een oudere boer loopt nog met zijn kruiwagen vol met mest door het enige straatje. Heerlijk hij heeft geen last van allerlei milieuregels en geen klagende buren over 'stank' . Zal hij de enige overgeblevene bewoner zijn? Na het gehucht strekken zich de eindeloze grote vlaktes weer voor ons uit. We waren ze een aantal dagen kwijt, maar hier zijn ze weer. Niets te zien als alleen akkers met koren in de glooiende velden. De wind blaast hard achter ons. Het is maar goed dat de rugzak tegengewicht geeft anders blazen we van het pad af.
Het lemenpad strekt zich eindeloos voor ons uit en er zit niets anders op dan dit te volgen. Heel in de verte zien we een dorpje, waarschijnlijk waar we vandaag onze opwachting gaan maken in de herberg. Als we rond half twee het kleine gehucht, Gotarrendura, zeer oud en verlaten, binnenlopen is er niets. We vinden de herberg, wat er aan de buitenlant relatief nieuw uitziet. Eerst de bar van het gehuchtje opzoeken. Op het kleine dorpspleintje vinden we de bar. Gesloten! Getver.. Op de deur staan verschillende telefoonnummers. We gaan bellen. Er komt iemand naar de herberg. We lopen terug, omgeveer 300m, naar de herberg. Als la señorita ons de herberg binnen leidt zijn we aangenaam verrast. Het is er schoon en een klein vertrek met twee stapelbedden wordt ons domein. We kunnen douchen en hebben verwarming op de kamer. Er is een klein open binnenplaatsje met nog een waterput met daarop een groot houten beeld van Teresa. Het oogt prima. Nu nog eten scoren. Bij navraag gaat la señorita voor ons bellen of de bar open kan of dat we in het volgende dorp iets kunnen eten. We hebben geluk de bar gaat voor ons even open. Om drie uur kunnen we terecht. La señorita maakt voor ons een snelle warme maaltijd van gebakken ei, gebakken aardappelen en een stuk gepaneerde kipfilet. We laten ons het eten, bij de kachel, goed smaken, want tot morgenochtend valt er hier niets meer te halen. Alles dicht. In het dorp is niets, maar dan ook niets. In 2010 had dit dorpje nog 110 inwoners. Nu?? Als ik nog aan la señorita vraag of er wifi is in de bar, vraagt ze of het lang gaat duren. Als ik de toegangscode zie van haar dan zakt bij mij de energie in mijn schoenen en laat ik het zo. Vandaag een wifiloze dag. Terug in de herberg, regent het buiten. Wij blijven binnen en zetten de verwarming op hoog. We lezen en het zal vanzelf avond worden. We zijn nu met elkaar. De andere 8 peregrinos zijn ons nu een dag voor. Voor vandaag in deze herberg is het mazzel, want er is plek voor 8 personen. Het is hier goed vertoeven. Het kan veel en veel slechter.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten